Op mijn vrije dag ging de wekker nog vroeger dan anders. Om kwart over 7 zat ik al in de bus op weg naar de trein die me naar Doetinchem zou brengen voor nascholing. Ik had zin in een treinrit, maar ik had me vooraf niet echt gerealiseerd, hoe lang het nog donker is ’s morgens. Naar buiten kijken was er niet echt bij, gelukkig had ik mijn boek. Ik wilde mijn kennis over Dyslexie en beleid erop wat actualiseren. Het blijft een moeilijk te diagnosticeren probleem en verhelpen is er al helemaal niet bij. Op Iselinge Hogeschool (de beste Pabo van Nederland) kreeg ik de informatie waar ik naar op zoek was. Maar naast de officiële manieren om met dyslexie om te gaan, vertelde onze lerares ons over dwaalwegen omtrent dyslexie. Er zijn er velen, maar die worden allemaal niet erkend. Je moet het zien als het alternatieve circuit. Prismabrillen, Davis methode en Johansons muziektherapie.  Bij dyslexie staat alles in het teken van leren omgaan met de handicap. Soms helpt het, soms niet. Sowieso gaat dyslexie nooit over.

Nu bleek onze lerares als behandelaar in haar eigen praktijk ook een dwaalweg te bewandelen. Zij behandelt haar cliënten met muziektherapie. Overgewaaid uit Zweden worden volgens haar goede resultaten geboekt met het luisteren naar muziek. Het is geen bestaande muziek, maar het is samengesteld om bepaalde frequenties van geluid vaak te laten horen. Na een audiologische test weten ze welk frequenties niet goed ontwikkeld zijn. Door daar dan naar te luisteren kun je dat verbeteren. Dat helpt dan weer om de lees- en schrijfvaardigheid beter onder de knie te krijgen. Het was heel interessant en ik had er nog nooit van gehoord. Maar gelukkig is de behandeling die wij op een basisschool kunnen geven  evengoed noodzakelijk en eigenlijk de basis van alles. Helaas voor de dyslecten onder ons: zij moeten oefenen, oefenen en nog eens oefenen.