Omdat we geen zin hadden in paasmaandag- drukte, maar wel iets wilde ondernemen, trokken we de wandelschoenen aan om naar Edam te wandelen. Het is 10 km als je de meest rechtstreekse route neemt. Dat deden we natuurlijk niet.  We wandelden eerst door Overleek naar Monnickendam. Daar kruisten we een verkeersader en moesten we wachten omdat de brug omhoog ging voor een plezierbootje. O ja, wat een drukte op de weg!Aan de andere kant van Monnickendam gingen we de IJsselmeerdijk volgen via Katwoude naar Volendam. Bovenover de dijk was er vanwege het hoge gras bijna geen doorkomen aan. Dan maar onderlangs. Daardoor liepen we ook wel iets meer in de luwte. Hoewel ons droog weer was beloofd liepen we een paar regen en hagelbuitjes op. Het was steeds weer snel over, maar het was aardig koud als de zon verdween achter de regenwolken. Langs deze weg zie je overal meertjes met een jaartal erbij. Die jaartallen geven aan wanneer de dijken hier zijn doorgebroken en er dus weer land werd weggeslagen. Door al die jaartallen, wel een stuk of acht op rij, besef je weer eens hoe onveilig dit lage land was door de eeuwen heen. Mevrouw schaap kwam even over de rand van de dijk kijken wie daar wel liep. Na ongeveer 15 kilometer kwamen we in Volendam aan. Als je langs of over de dijk wil blijven lopen, ontkom je even niet aan hordes toeristen. In Volendam is ‘ De Dijk’  nu eenmaal ‘the place to be’. We mengden ons daar dus maar even in de massa. Bovendien is het maar een betrekkelijk kort stuk waar die dijk zo druk is. De toeristen nemen op een gegeven moment ergens tussen de huizen door een trap naar beneden, waar hun bus staat te wachten op het parkeerterrein. Voorbij die trap waren we dus weer zo goed als alleen op de dijk.  Wij hadden nog een laatste stuk te gaan naar Edam. Hier kregen we de noorden wind vol van het water en het werd echt ijzig koud. Maar het heldere weer maakte dat we genoten van alle kleurenpracht op zo’n dijk in April. In Edam liepen we in de beschutting van de huizen naar het busstation, want na bijna 20 kilometer in de benen mochten we van onszelf met de bus terug naar huis. Het was een bijzondere ervaring om nu eens het hele stuk, dat we vaak genoeg met de auto doen, lopend af te leggen. Je kunt gewoon overal op menskracht komen, als je maar tijd genoeg hebt!