Het zou een bijzondere dag worden. Wakker worden in het Zuid Limburgse land is al speciaal. Na het ontbijt ging de rugzak weer om en stak ik de weg over om een klein  landweggetje in te slaan. Het was genieten daar in die vroege ochtend met de geuren van de meidoorn in de heg en van een maretak die ook niet weg te denken is in dit glooiende landschap. Ik liep het bos in daalde meteen flink naar beneden. Na een lichte bocht lag kasteel Terborgh opeens voor me. Ooit onze trouwlocatie, maar vandaag behoorde ik tot de genodigden van een aantal evenementen, die o.a. op dit kasteel plaats zouden gaan plaatsvinden.

Eerst werd Schinnen officieel tot de tweede Bokkenrijdersgemeente van Limburg uitgeroepen.  Daarvoor moesten we wat toespraken aanhoren en werd buiten de vlag gehesen met tromgeroffel van een groepje van het Bokkenrijdersgenootschap. Helaas heb ik daar geen foto’s van. Ook een fietsroute langs Bokkenrijderslocatie werd gepresenteerd. De gemeente wilde met zo’n officiële bijeenkomst hun dorp in de markt zetten. Voor de toeristenbranche is het aantrekkelijk, als er allerlei activiteiten zijn.

Toevallig speelt de nieuwe historische roman van Jos Boers zich af in deze contreien en in de tijd van de Bokkenrijders. Zijn boekpresentatie,waarover later meer, paste mooi in het geheel. Vandaar mijn aanwezigheid hier.

Terborgh had toentertijd een gevangenis en er werd ook gemarteld. Veel beoogde Bokkenrijders zijn hier berecht. De ergste misdadigers werden opgehangen op de Galgenheuvel op de Danikerberg, niet heel ver hiervandaan.

Het waren roerige tijden in het begin van de 18e eeuw in dit gebied, de landen van Overmaas. De bevolking ging gebukt onder bijgeloof en een partijdig rechtssysteem, die niet altijd even fijne middelen gebruikte om tot een veroordeling te komen. Genoeg sporen doen nog denken aan die tijd, vandaar dat ze tegenwoordig wat uit de vergetelheid worden gehaald. Ik was me in mijn jeugd heel bewust van het feit dat er Bokkenrijders geleefd hadden in ons dorp. De tastbare bewijzen waren er, zoals ondergrondse gangen op diverse boerderijen en de gevangenis op Terborgh en dat sprak uiteraard tot de verbeelding.  De galgenheuvel, waar de ergste misdadigers werden opgehangen was op de Danikerberg, dus niet heel ver. Er hing wel altijd een zweem van geheimzinnigheid over die verhalen. Wat was er waar en wat niet? Misschien krijg ik daar vandaag antwoord op. Niet op Terborgh want het gezelschap ging verkassen naar een andere locatie, na een genoeglijk samenzijn.