Het beloofde mooi weer te worden, dus stond er een flinke wandeling in het Zuid Limburgse heuvelland in de planning. De route werd aangepast toen we een uitnodiging kregen om bij blogvriendin Inge langs te komen. Zij woont in Duitsland. Dat klinkt heel ver, maar dat was meteen dé ervaring van vandaag.

We vertrokken vanaf een parkeerplaats in Doenrade. Dat dorpje heeft een kasteel, nu een hotel & restaurant, van waaruit allerlei rondwandelingen zijn uitgezet.

Wij hadden een eigen wandeling bedacht, die via Oirsbeek naar Puth ging. Allemaal bekend gebied voor mij, want hier in de buurt ben ik opgegroeid. Het was lang geleden, dat ik hier gewandeld had en dan kijk je toch weer met hernieuwde blik. Via een holleweg daal je af van het plateau om naar Oirsbeek te gaan. Een andere holleweg gingen we weer omhoog om Puth te bereiken, dat boven op het plateau ligt.

Lekker klimmen en dalen! Ondertussen genieten van de mooie uitzichten.

In Puth liepen we door naar uitspanning de Bokkereyer in Sweikhuizen. Het bedrijf is vrij nieuw en wij waren er nog nooit geweest. Een aanrader is het, ik had het gehoord en kan dat alleen maar bevestigen.

Lekker uitgerust liepen we door Puth door een glooiend landschap naar de Windraak. Dat laatste is een helling en een gehucht. Heerlijk was het te lopen tussen uitgestrekte korenvelden, afgewisseld met bos.

Via Watersleij, een voormalig klooster maakten we een rondtrekkende beweging, die ons weer richting auto moest brengen. Maar eerst liepen we nog even de grens over en kwamen in de gemeente Selfkant. Daar was ik nog nooit geweest, terwijl het heel dichtbij is en allemaal onderdeel uitmaakt van hetzelfde plateau van Doenrade. Op een gegeven moment zagen we, dat we op het hoogste punt van deze gemeente waren op de Schlounerberg, dus weer bovenop het plateau.

Even verderop zat Inge met koffie op ons te wachten. Zij woont prachtig, hoog op de heuvel met mooi zicht op Nederland en de Duitse windmolens. Aan het eind van haar tuin staat een grenspaal. Prachtplek, waar we even gezellig wat tweetalig (niet in het Duits hoor) keuvelden.

Maar toen moesten we nog terug naar onze auto lopen in Nederland. Bleek dat het nog slechts een kleine kilometer was tot de parkeerplaats in Doenrade. Ik heb daar de eerste 21 jaar van mijn leven op 5 kilometer van de Duitse grens gewoond. Ik was in mijn jeugd nooit in Duitsland geweest. Daarom heb ik ook niet echt beseft hoe dichtbij het is. Mijn ouders gingen principieel niet naar Duitsland na de oorlog. Maar voor vandaag werd een wandeling langs bekende wegen heel speciaal, door een paar nieuwe elementen, die werden toegevoegd. Ook nog met dank aan Inge.