Op de allerlaatste warme najaarsdag wilden we nog een keer een flinke fietstocht maken. Weliswaar is een beetje smokkelen om de route wat lichter temaken ons niet vreemd. De wind stond namelijk uit zuid-zuidoostelijke richting en ons einddoel was Enkhuizen. Een afstand van ongeveer 50 kilometer met alleen meewind. Heerlijk was het. Ik kan me nu voorstellen hoe mensen fietsen met een e-bike, dat gaat toch wel heel wat gemakkelijker als je altijd het gevoel hebt dat je voor de wind fietst. Maar goed, een e-bike willen we nog niet en daarom is zo’n gunstige wind mooi meegenomen. Voor we het wisten zaten we in de haven van Hoorn ons lunchpakket te verorberen.

Maar dat was pas halverwege onze tocht. Het ging verder West Friesland in, langs de dijk van het IJsselmeer. Het was genieten van de zomerse omstandigheden en toch zag je de herfst al overal doordringen. Bij Schellinkhout stond een molen, die in de specifieke lichtgroene kleur geschilderd was, die typisch is voor West-Friesland. Het is ook de kleur, waar een voorvader van mijn man 30 jaar octrooi op heeft gehad, omdat hij er de uitvinder van was. Het gaat dus om de lichtgroene kleur bovenop de wiek en als kozijnrand om de deur en bij het raam.

Een natuurgebied bij de omringdijk zag er zo speciaal uit met de bruine kleur van een gewas, dat we niet thuis kunnen brengen.

Zo genietend voortpeddelend bereikten we Enkhuizen. Altijd weer een prachtig stadje, maar vandaag kwam het helemaal goed tot zijn recht in het herfstzonnetje.

Na een lekker drankje op een terras begonnen we aan de terugreis. Daarvoor gingen we naar het station en voorzien van geldige plaatsbewijzen voor onszelf en voor de fietsen stapten we in de trein naar Amsterdam. Aan de overkant van het IJ trapten we er nog 11 kilometer bij naar ons dorp. Ook bij dit tochtje zat de wind weer in de goede hoek.