African dad?

In de zaterdag-bijlage vande Volkskrant stond een interview met journalist Clarice Gargard. Zij schreef het boek Drakendochter over haar vader, die bevriend was met de Liberiaanse dictator ­Charles Taylor. Een stuk uit het gesprek, wat Clarice zei over haar contact met haar vader, raakte me.

Hij is nogal ontwijkend in gesprekken. In de eerste scène van de film zitten jullie samen in de auto, je vraagt hem of hij blij is dat je weer in Liberia bent. Hij geeft geen antwoord en begint over de prijs van zonnepanelen in Nederland.

‘Typisch een African dad. Afrikaanse vaders lopen niet met hun emoties te koop. Als mijn vader met mij praat, kan hij zakelijk en afstandelijk zijn. En alles gaat met een omweg. Ik ben op z’n Nederlands geconditioneerd, dus ik wilde het liefst tegenover hem gaan zitten en vragen stellen over de oorlog. Maar dat werkt totaal niet. Vaak bleef hij zwijgen, soms kreeg ik een ontwijkend antwoord. Ik moest leren meebewegen met wat ik voorgeschoteld kreeg, hoe frustrerend dat ook was. We komen uit andere werelden, en die verschillen kun je niet overbruggen met een paar gesprekken.

Ik heb dan wel geen African Dad en de mijne is ook niet bevriend met een dictator, maar de rest van de omschrijving komt aardig overeen met het contact, dat ik altijd had met mijn vader. Hij kwam uit een Brabantse boerenfamilie. Praten kon hij als de beste, maar iets wezenlijks zeggen, een persoonlijke mening verkondigen, een emotie laten zien, een discussie aangaan en zo ook een mening ergens over vormen, nee, dat zat er niet in bij ons thuis. Mijn vaders persoonlijke mening was die van de kerk. Mijn vaders emoties ken ik alleen van als hij soms boos op me was. Hij kon gelukkig wel lief doen hoor, maar taal had hij daarvoor niet tot zijn beschikking. Als je vroeg naar zijn leven van vroeger kreeg je gewoon geen antwoord. Mijn vader praatte er niet over. Geen idee waarom niet. Over de oorlog vertelde hij op latere leeftijd opeens allerlei stoere verzetsverhalen. Dat vond ik ook weer heel apart. Met mijn vragen wilde ik me alleen maar een beeld vormen van zijn leven in de oorlog en dat kreeg ik niet.

Ik vond de onderstaande regels van Clarice Gargard goed geformuleerd. Dat deed ik helaas noodgedwongen ook: Ik moest leren meebewegen met wat ik voorgeschoteld kreeg, hoe frustrerend dat ook was. We komen uit andere werelden, en die verschillen kun je niet overbruggen met een paar gesprekken. Die andere werelden kunnen ook veel dichter bij huis al ontstaan, jammer genoeg.

12 gedachtes over “African dad?”

  3. Mijn vader heeft gevochten in Indië en is daar als invalide van teruggekomen, Hij miste zijn linker been. Over die periode heeft hij nooit iets gezegd, ook niet hoe het gebeurd is. Inmiddels alweer 10 jaar dood…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Herkenbaar. Het waren geen praters, die vaders van toen.
    Mijn vader begon op het eind van zijn leven wel meer over de oorlog in Indië te praten, maar niet zozeer tegen zijn dochters, meer tegen andere mensen. Hij heeft wel wat opgeschreven in een soort van memoires, maar alleen in grote lijnen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Mijn vader kon niet praten! Nadat ik vijf jaar geleden de diagnose Asperger kreeg, werd niet alleen mijn geschiedenis ‘herschreven’, maar ook die van een aantal familieleden waaronder mijn oma, tante en mijn vader. Mijn moeder is zeven jaar geleden overleden en ik vind het vooral jammer dat ik niet meer met haar heb kunnen praten over de grote invloed die de stoornis op onze verhouding, ons gezin en de hele familie heeft gehad.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie