Toen ik in dit boek, dat ik voor mijn leesgroep ging lezen, begon, wilde ik ook al gelijk weer stoppen. De typografie, waarbij aan het begin van de zin geen hoofdletters en geen punten gebruikt werden en de hoofdpersoon, die zich erg profileerde in de lesbische wereld werkte dat in de hand. In de titel stond al ‘anders’, dus ik dacht, doe niet zo vreselijk apart.

Maar ik las door en ik moet toegeven, dat ik gegrepen werd door de verhalen en al snel geen erg meer had in de aparte typografie. Elke zin begon op een nieuwe regel. Namen hadden overigens wel hoofdletters. Bovendien werden er wel uitroeptekens en vraagtekens gebruikt. De schrijfstijl is heel plezierig, met veel vaart in de verhalen.

In het boek volgen we 12 hoofdpersonen, allemaal mensen van kleur, die in clusters van 3 in een hoofdstuk zijn ondergebracht. Er worden veel meer onderwerpen verweven in de verhalen, dan het lesbisch zijn, alleen. De genderproblematiek passeert, als ook de hetero-relatie. Hoe mensen carrière maken, soms vanuit een vrij kansloze positie. Ook zit er een familiekroniek in verweven en worden er genealogische lijnen met het verleden uitgeplozen. Maar in alle verhalen staat een mens van kleur centraal en gaat het ook over hoe dat gekleurd zijn de levens van mensen heeft beïnvloed. Ik vond het een prachtig boek. Het heeft me weer meer bewust gemaakt van het feit, dat voor gekleurde mensen nog steeds niet alles zo vanzelfsprekend is als voor ons. Denk aan studeren, solliciteren en je plek vinden in de maatschappij. Het boek van Bernardine Evaristo heeft het afgelopen jaar de Bookerprice gewonnen en ja, dat is verdiend!