De laatste dag van onze korte vakantie in het zuiden van het land begint zonovergoten. Dat belooft weer een mooie wandeldag te worden. We doen dit keer een rondwandeling, weer met de app van natuurmonumenten. De route brengt ons naar prachtige plekken en wijst ons op bijzonderheden in de natuur. Onze startplek is vandaag bij de kerk van Noorbeek. Het is de Brigidakerk en de kale den ernaast is de zogenoemde mei-den, die ieder jaar door de ongetrouwde mannen van Noorbeek (de jonkheid) gekapt, vervoerd en opgericht wordt en dat al 380 jaar! In 1634 is hier namelijk een belofte aan de heilige Brigida gedaan toen er pest heerste onder het vee. Dit gebruik is sinds 2015 opgenomen in de nationale inventaris Immaterieel Erfgoed van de Unesco.

Toevallig is dit weer een grensoverschrijdende wandeling, want we liepen naar het zuiden en waren eigenlijk al met een paar kilometer in België. De natuur kent geen grenzen en wij wilden die ook niet zien, want de uitzichten waren schitterend. Of het nou Nederland of België was, maakt niet uit.

Bij de rivier had men voor een goeie bank gezorgd. Daar konden we ons laven aan de zon, voordat we begonnen aan de klim uit het dal omhoog.

De maretak is fotogeniek maar het is een halfparasiet, die niet gezond is voor de bomen.

De Maretak spreekt wel tot de verbeelding. Lees er hier meer over:

Het is een vogelrijk gebied. Heerlijk al die vogelgeluiden om je heen. Ik ben geen kenner, maar de app van Natuurmonumenten liet ons het geluid van de gele kwikstaart horen, die hier in dit gebied voorkomt. En warempel ging hij voor ons poseren op een paal.

Om de IJsvogel te zien moesten we helaas genoegen nemen met een houten exemplaar.

Boven gekomen keken we dit keer uit op de Belgische Voerstreek.

De route leidde ons langs schilderachtige paadjes.

We moesten naar Mheer en dat lag nog hoger. Dat kasteel staat wel op een heel strategische plek.

Dichterbij gekomen, zagen we dat we niet de enige zonaanbidders waren.

We bewonderden de stereotiepe vakwerkwoningen. Oorspronkelijk ontstond deze bouwstijl, omdat deze huizen in een paar dagen afgebroken en ergens anders weer opgebouwd konden worden. Zo hadden pachters een sterkere onderhandelingspositie om tot nieuwe pachtvoorwaarden te komen. Dragende balken werden genummerd om die reden. De vakken deed men stevige gevlochten wilgentakken, die weer opgevuld werden met stro en leem en vervolgens witgekalkt. (bron: app van Natuurmonumenten)

We zochten de bron van rivier de Noor op, om onze eigen voeten eens lekker op te frissen bij de wasplaats.

Zo kwam er een eind aan 3 prachtige wandeldagen in het Zuid-Limburgse land. En weer terug in Maastricht, ging de zon ook nog mooi onder. Het was genieten.