Op de recensie afgaand leek het me een leuk boek van Sarah Moss. Inderdaad las het prettig weg. Eigenlijk allemaal korte verhalen, die zich afspelen op een Schots vakantiepark. De tijdelijke bewoners hebben allemaal hun eigen verhaal. De schrijfster heeft zich goed ingeleefd in de verschillende mensentypes, die het park bevolken. Van zowel de oudelui als de pubers en nog kleiner weet ze de persoonlijkheden goed te treffen in hun gedachtenwerelden. De gemeenschappelijke deler van alle vakantiegangers is, dat het somber weer is en de regen niet ophoudt. Het element verveling komt om de hoek kijken. Het vakantiepark is verouderd. Er is geen wifi, wat voor een aantal bewoners extra confronterend is, met de plek waar ze zijn, nu ze niet kunnen genieten van de natuur buiten, zwemmen in het loch en wandelen. vooral voor de aanwezige jongelui, die hun vrienden erg gaan missen. Gaandeweg gaat men elkaar meer in de gaten houden, als naar buiten kijken het enige is wat je zowat kunt doen. Er hangt iets dreigends in de lucht. En inderdaad slaat het noodlot toe.

Het geheel vond ik toch wat teleurstellend. Dat had te maken met het verwachtingspatroon door de enorm lovende recensies, die woorden gebruikten als verpletterende verkenning van het menselijk vermogen tot compassie en wreedheid en het een overweldigend verhaal noemden.

Ik vond het gewoon een aardig boek.