Een heerlijk boek, dat niet voor niets boek van het jaar is in Engeland. Een soort historische roman spelend in de Victoriaanse tijd. De schrijfster Sarah Perry heeft het verhaal deels laten spelen in Londen en deels ook in Essex bij Colchester. Ik zocht steeds op waar iets plaatsvond en ontdekte, dat realiteit samengaat met verzonnen plekken. Ik zag me al naar Engeland afreizen en een tocht maken langs al die plaatsen. Het sprak dus erg tot de verbeelding. Een aanrader dus!
De samenvatting van de Prometheus-site:
Londen 1893: de nog jonge weduwe Cora Seaborne begint een nieuw leven. Met haar onhandelbare (want autistische) puberzoon Francis en diens even stoere als charmante gouvernante neemt ze haar intrek in het stadje Colchester. Tijdens haar enerverende ontdekkingstochten door de ruige natuur van Essex, op zoek naar een mythisch zeemonster dat het nabijgelegen Aldwinter zou terroriseren, ontmoet ze de steile en stugge dorpsdominee William Ransome, die aanvankelijk niets moet hebben van deze onconventionele dame uit de Londense society met haar bizarre voorliefde voor monsters en fossielen. De oerkrachten van aantrekking en afstoting die daarbij loskomen, dreigen hun beider leven volledig te ontwrichten.
Tegen de achtergrond van de stormachtige ontwikkelingen in de medische wetenschap en de gepassioneerde strijd tegen de levensgevaarlijke huisvesting van de Londense armen, heeft Sarah Perry een roman geschreven met een hele stoet onvergetelijke personages en spannende plotwendingen die over elkaar heen blijven buitelen, in een frisse en prikkelende stijl die wemelt van de pakkende beelden: topliteratuur vol schrijnende en soms ook lyrische momenten, die toch speels en onderhoudend blijft.
Uiteindelijk zongen we voor een volle kerk en is het toegestroomde publiek wel aan zijn trekken gekomen. Daar waar het in 
De schrijver woonde als kind vlakbij het voormalige landgoed. Hij vond daar veel scherven, wat hem op het idee bracht om later archeoloog te worden. Dat heeft anders uitgepakt, hij werd leraar. Toch bleven die scherven hem intrigeren en zoals hij het formuleerde is hij begonnen om in figuurlijke zin de scherven te lijmen. Scherven kunnen een verhaal vertellen. Die zoektocht naar verhalen heeft hij vele jaren later voortgezet, niet als archeoloog op zoek naar nog meer scherven, maar via internet. Het boek van de Wikkelkinderen is hieruit voortgekomen. Het is een mix van historische feiten en de fantasie van de schrijver. 
Na afloop trok ik de stoute schoenen aan en vroeg om een handtekening van Guus de Wildt. Nog nooit eerder vroeg ik iemand om een handtekening, maar bij deze gelegenheid moest ik het gewoon doen. Het maakte het voor mij compleet.
Herfstochtend
Ik kreeg dit boek te leen van een vriend, die het mij tipte, mede ook omdat het over de mijnen in Zuid-Limburg gaat. Het is een klassieker van Herman Heijermans uit 1923. Ik twijfelde of ik dit boek wel uit zou lezen. Zou dat nog leesbaar en interessant genoeg zijn? Zou ik niet afhaken vanwege de ouderwetse taal? Het tegendeel bleek waar. Wat een prachtig boek. Zo knap geschreven. Wat een taalgebruik, de vloeiende zinnen, zo prachtig beschrijvend en humoristisch. Je ziet alles als in een film aan je voorbijgaan. Om even een voorbeeld te geven: Er staat niet, dat iemand in het licht van het raam gaat staan maar: Tante Toos onderschepte het licht van het tuimelraam met de volrijpheid van haar lichaam. Dit boek is niet voor niets een klassieker. Ik heb ervan genoten. Ook mooie illustraties trouwens. 
Deze kast vind ik dus mooi van lelijkheid. Meer foto’s die de tegenstelling mooi – lelijk uitdrukken kun je 
Een dagje Den Bosch, samen met mijn zus, had behalve 
Na het museumbezoek wandelden we nog door de stad. We kwamen uit bij 
Chiharu heeft ook ander werk gemaakt, dat ook te zien is in deze overzichtstentoonstelling. Ik beperk me hier tot de draden. Indrukwekkend!
Hier een korte samenvatting van de site van Bolcom van het verhaal: