De markante koepel van het Bonnefantenmuseum in Maastricht wordt Cupola genoemd. Het werk dat daar momenteel in te zien is, doet die naam eer aan. Stenley Donwood heeft er een zwart-witte muurschildering in gemaakt, helemaal tot de nok toe. Hij wil je het gevoel mee geven wat je ook wel kunt hebben in een kathedraal. Daar blijf je ook omhoog kijken naar soms duizelingwekkende hoogtes. In ligkussens met psychedelische muziek erbij, kon je helemaal in hoger sferen komen. Voor de liefhebbers dan hè.
De Cupola
7
In de avond pakten we nog net het laatste van een reeks orgelconcerten mee, want de afgelopen weken werd er ook een orgelfestival georganiseerd. Wij luisterden in de Onze Lieve Vrouwe Basiliek naar het orgelspel van Hans Leenders. Hij speelde naast werk van Scheidemann en Buxtehude ook een serie Bach. Ik ben geen kenner van orgelmuziek, maar ik heb een heerlijk uurtje gehad, omringd met prachtige indringende muziek. 
De entourage van zo’n romaanse basiliek is sfeerverhogend. Daarbij kwam, dat ik al vaak in deze kerk ben geweest, maar nu was er voor het eerst licht aan. Ik kon nu eindelijk al het moois beter bekijken en naderhand wat foto’s maken.
Na afloop liepen we door de heerlijke zwoele avondlucht over de ‘hoge brug’ weer richting ons logeeradres. De zon ging nog eens prachtig onder. Een mooie afsluiting van een lange weekend in het zuiden.
Meer tegenstellingen over dit thema vind je 
Je bent weg van alles en je hoeft alleen maar te genieten van alle moois dat je om je heen ziet. Het was prachtig weer. Af en toe zelfs een beetje té warm met 24 of 25 graden.
En mijn broer, de natuurkenner, zou mijn broer niet zijn, als we onderweg niet weer gewezen werden op de tijgerspin 
en een zwerm met jonge puttertjes 
Het blijft heerlijk om zowat de hele dag rond te zwerven door het Limburgse heuvelland.
Na de zondagochtend visite bij zuslief en een bezoek aan het Bonnefantenmuseum (later meer hierover) was het inmiddels mooi zonnig geworden. De man wilde graag op TV zien hoe Tom Dumoulin de Binckbank wielerwedstrijd ging winnen. Dat vond ik nou weer zonde van het mooie weer en zodoende belandde ik aan de Maaskant. Heerlijk was het daar en dat vonden heel wat mensen met mij. 
Dus waren wij er op de afgesproken tijd. Marjo Büsse begon aan acht aandachtige toehoorders te vertellen over de bijzondere geschiedenis van de kapel, die ooit kerk was, 
over de scheve toren die bij de restauratie bewust scheef is gerestaureerd,
over de verdwaalde Duitse grenspaal op Nederlands grondgebied en nog meer. 
Dit alles was de opmaat voordat we naar binnen gingen. Marjo waarschuwde ons, dat we niet moesten schrikken. De muurschilderingen zijn immers niet wat je in een kerk zou verwachten. En…………wauw! Wat is dit prachtig. Op het tongewelf van dit zaalkerkje is het hele scheppingsverhaal geschilderd, vol symbolieken en een grote rijkdom aan motieven. 
Ik had de neiging om op de vloer te gaan liggen en te genieten van alles wat er op het plafond geschilderd was en doorliep in de zijmuren.
Ik heb wat foto’s laten zien, maar ik raad iedereen aan: bekijk deze kapel niet alleen van de buitenkant, maar zorg dat je naar binnen kunt. Hetzij met zo’n rondleiding, of ga naar een concert. De gids geeft in ieder geval een prachtige aanvulling op alles wat je ziet. Ik werd heel blij van alle vrolijke kleuren, hoewel er ook ernstige dingen werden verbeeld. Maar het totaal was zo prachtig! Je blijft kijken!
De kapel is eigendom van het bisdom. Saillant detail: de conservatieve bisschop Gijssen heeft goedkeuring gegeven aan deze schilderingen. In de kunst bleek hij dus zeer progressief!
We liepen door een oprijlaan naar kasteel Lemiers.(G’n hoes) Het is niet te bezichtigen en er was maar een glimp van te zien.
Het dorpje oud-Lemiers is een straatje met prachtige oude huizen
en een kapel, waarover morgen meer.
Over een bruggetje loop je het Duitse Lemiers in.
Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar, maar dit zijn onmiskenbaar Duitse huizen. 
Het is een boeiend stukje land daar en ik ben blij dat ik door Rob op het idee gebracht ben om erheen te gaan.
Dit uithangbord zag ik in 
Na een flink tijdje steeds maar klimmen, kon de daling ingezet worden naar de Geul. Net als gisteren in België ben je je hier ook erg bewust van het feit dat de ondergrond veelal uit mergel bestaat. De 
Het wandelpad langs de Geulle is altijd even prachtig, de kabbelende rivier aan de ene kant en aan de andere kant de mergelwanden.
Als je dan in Valkenburg komt, zie je dat die stad veel toeristische activiteiten kan ontplooien vanwege de mergel. Zo liepen we langs grotten, die ingericht zijn als de Romeinse katakomben. Het is een 
Zo zijn er in Valkenburg nog talloze grotten met allemaal andere thema’s. Verder heeft deze stad een heel bijzondere uitstraling omdat er veel gebouwd is van mergel, zoals kerken, stadsmuren, de oude ruïne en nog veel meer. Ik heb er geen foto’s van, alleen maar van een enkel huis om een indruk te geven. 
