Van heinde en verre zie je hem staan, de toren van Wormer. Hij is met zijn 144 meter het hoogste punt van de Zaanstreek en omstreken, zo’n 8 kilometer bij ons vandaan. Waar wij ook gaan, die toren is ergens in ons blikveld. Zeker op de fietstochten, die we maken van huis uit, is de toren een oriëntatiepunt. Ver weg is hij nog wat vaag, 
dichterbij zie je dat hij dicht bij een woonwijk staat, 
aan de Zaan. 
Je kunt er vlak langs fietsen en je kunt ook nog inzoomen ……
Een rondje fietsen in onze eigen omgeving kan heel gevarieerd zijn. Zo stuitten we vanochtend op een koeienritueel, het verweiden of eigenlijk de koeien vanuit de melkstal overbrengen naar hun weiland. Dat komt in deze omgeving vaker voor, zoals ik hier al eens beschreef. In de Wijdewormer moesten ze een lange weg door, net waar wij over aan gefietst kwamen. 
En daar zijn ze dan eindelijk, 150 koeien …….. Zij hebben de tijd, wij toevallig ook. Mooie oefening in onthaasten.
Na de polder de Wijdewormer is Zaandam aan de beurt. De Zaan met zijn industrie en de oude arbeiderswijken. Ik ontdekte, dat de gevel van de oude huishoudschool ‘Sint Jozef’, versierd is met Art Deco. 44 jaar geleden kreeg ik met mijn eerste basisschool-klasje onderdak in dit gebouw.
En wat ligt Zaandam dicht bij Amsterdam. Voordat we het wisten fietsten we langs het IJ met alle industriële activiteiten die de haven met zich meebrengt. 
Interessant is daar, de creatieve invulling van de kale niemands landjes. Leuke alternatieve terrassen zijn overal verrezen. 
Zomerse festivalterreinen kleuren de oevers, Noorderlicht en Festivals of Fools.
Wij fietsten verder, de stad weer uit, naar ons landelijke dorpje, toch zo dichtbij.
Ook trompetterende olifanten kunnen goed als poortwachter dienen. Deze exemplaren trof ik aan op een boerderij langs de dijk in de buurt van Grootschermer.
Dit was het beeld van onze straat gisteren. Er stonden niet, zoals gewoonlijk overal auto’s geparkeerd. Op het moment van deze foto kwamen er geen auto’s langs. Het was inderdaad erg rustig, maar af en toe reden er toch wel auto’s en ook niet te vergeten fietsers, scooters en motoren. Dus nee, geen autoloze zondag, wel een heel weekend zonder geparkeerde auto’s, wat wel een andere aanblik oplevert van de straat.
Dit rustige straatbeeld krijgen we nog 6 weekenden. Dat komt omdat er op de grote weg, die langs ons dorp ligt een voetgangerstunnel wordt aangelegd. Het is dé verkeersader die Amsterdam met Purmerend verbindt. Veel forensen die met het OV reizen, stappen in ons dorp over op een andere lijn. Ook wij dorpelingen maken veel gebruik van de hele goede busverbinding naar Amsterdam. Er ontstaan wel eens onveilige situaties met voetgangers, die stoplichten negeren. Men heeft gekozen voor een voetgangerstunnel en verbreding van de weg, zodat de busbaan, die er al op een groot gedeelte van dit traject ligt, doorgetrokken kan worden.
Het is een gigantisch project, dat einde van dit jaar klaar moet zijn. Het verkeer moet nu in de weekenden en ’s avonds flink omrijden. Alleen de bussen mogen door. Het heeft dus best impact op ons dorp. 
s’ Nachts wordt er doorgewerkt. Er is flink geheid en zo’n geluid draagt nogal, dus vielen we iets moeilijker in slaap dan anders. Maar wat is er hard gewerkt. Toen ik even ging kijken was het één gekrioel van mensen en activiteiten, maar je zag dat iedereen wist wat hij moest doen. Daar heeft iemand enorm goed de touwtjes in handen.
Vanochtend om 5 uur ging de weg weer open. Tot onze verbazing waren er zelfs alweer strepen aangebracht op het geschraapte wegdek en er was voor de buspassagiers een tijdelijke voetgangersbrug over de weg neergezet. Het normale doordeweekse verkeer kon dus ongehinderd rijden. Dat had ik gisteren voor onmogelijk gehouden. Petje af voor al die harde werkers. Nog 6 weekenden te gaan!
Na al het moois dat we de afgelopen week in Zuid-Limburg hebben gezien, fietsten we weer in ons eigen Waterland rond, want ook hier heeft alles zijn eigen schoonheid. In Broek in Waterland werden we niet teleurgesteld. De mooie huizen, prachtig in de verf gezet met de diversiteit aan gevels zijn daar voor het opscheppen. Wat een pareltjes daar rondom het Havenrak! 
De prachtige tuinen maken het dorpsaanzicht deze tijd van het jaar nog aantrekkelijker.
De ene deur is daar nog mooier dan de andere, dus die moesten ook even op de foto. 
Tot slot nog twee deuren van ‘Het Beroemde Huis’.
Voordat we de wandeling naar Oud-Lemiers gingen maken had ik op de website van de Sint Catharinakapel gezien, dat je deze tijd van het jaar elke donderdag om 15.00 uur de kapel kunt bezichtigen samen met een gids. 
Dus waren wij er op de afgesproken tijd. Marjo Büsse begon aan acht aandachtige toehoorders te vertellen over de bijzondere geschiedenis van de kapel, die ooit kerk was, 
over de scheve toren die bij de restauratie bewust scheef is gerestaureerd,
over de verdwaalde Duitse grenspaal op Nederlands grondgebied en nog meer. 
Dit alles was de opmaat voordat we naar binnen gingen. Marjo waarschuwde ons, dat we niet moesten schrikken. De muurschilderingen zijn immers niet wat je in een kerk zou verwachten. En…………wauw! Wat is dit prachtig. Op het tongewelf van dit zaalkerkje is het hele scheppingsverhaal geschilderd, vol symbolieken en een grote rijkdom aan motieven. 
Ik had de neiging om op de vloer te gaan liggen en te genieten van alles wat er op het plafond geschilderd was en doorliep in de zijmuren.
Hans Truijen is de maker. In 1978 heeft hij dit werk, dat verwantschap vertoont met de Cobra stijl, gemaakt. 
Ik heb wat foto’s laten zien, maar ik raad iedereen aan: bekijk deze kapel niet alleen van de buitenkant, maar zorg dat je naar binnen kunt. Hetzij met zo’n rondleiding, of ga naar een concert. De gids geeft in ieder geval een prachtige aanvulling op alles wat je ziet. Ik werd heel blij van alle vrolijke kleuren, hoewel er ook ernstige dingen werden verbeeld. Maar het totaal was zo prachtig! Je blijft kijken!
De kapel is eigendom van het bisdom. Saillant detail: de conservatieve bisschop Gijssen heeft goedkeuring gegeven aan deze schilderingen. In de kunst bleek hij dus zeer progressief!
Gelukkig is er een stichting in het leven geroepen en zijn er van die gedreven vrijwilligers, waardoor wij nu naar al dit moois kunnen gaan kijken. Deze plek verdient het om meer in de belangstelling te komen!!
Toen ik bij Rob Schimmert las over vergeten plekken, die niet in routes zijn opgenomen, had ik meteen een doel voor onze wandeling van vandaag. Want inderdaad noemde hij Oud-Lemiers op als zo’n vergeten plek en ik moest bekennen, dat ik daar alleen nog maar in de buurt ben geweest. Dus bedachten we voor vandaag een route die dóór dat dorpje liep. Het blijkt, dat je een Nederlands Lemiers hebt en een Duits Lemiers met daartussenin Oud-Lemiers. De Catharinakerk van Lemiers is een blikvanger langs de weg. Verder is dit gedeelte niets bijzonders, een dorp met een vrij drukke verkeersweg erdoorheen. 
We liepen door een oprijlaan naar kasteel Lemiers.(G’n hoes) Het is niet te bezichtigen en er was maar een glimp van te zien.
Het dorpje oud-Lemiers is een straatje met prachtige oude huizen
en een kapel, waarover morgen meer.
Over een bruggetje loop je het Duitse Lemiers in.
Het ligt allemaal zo dicht bij elkaar, maar dit zijn onmiskenbaar Duitse huizen. 
Het blijft intrigerend om in een grensgebied te wonen. De oude Nederlandse grenspaal bewijst, dat de grens daar echt loopt, maar het lijkt ongelooflijk. 
Het is een boeiend stukje land daar en ik ben blij dat ik door Rob op het idee gebracht ben om erheen te gaan.
Ook op reis moet men slapen
Dit uithangbord zag ik in Valkenburg. Het hoort bij B&B Villa Warempel en past mooi in mijn verzameling van uithangborden op deze blog.
Nu lees ik vandaag dat de nieuwe uitdaging voor het 6 woordverhaal van deze week als onderwerp ‘Slaap’ heeft. Een combinatie van uithangbord en uitdaging is nu dus onvermijdelijk. Hier vind je nog meer 6 woordverhalen.
In Valkenburg kennen we een goede fietswinkel. Het zou een leuk wandeldoel zijn om daar even heen te gaan. Dus liepen we dit keer Maastricht uit in oostelijke richting. We volgden de bordjes van het Pieterpad. Voorbij Heer (wijk in Maastricht) ben je meteen helemaal buiten op het plateau. 
Na een flink tijdje steeds maar klimmen, kon de daling ingezet worden naar de Geul. Net als gisteren in België ben je je hier ook erg bewust van het feit dat de ondergrond veelal uit mergel bestaat. De watermolen in Geulhem is gebouwd van mergelstenen. Om de hoek zitten grotwoningen, één van de functies, die mergel heeft gehad. 
Het wandelpad langs de Geulle is altijd even prachtig, de kabbelende rivier aan de ene kant en aan de andere kant de mergelwanden.
Als je dan in Valkenburg komt, zie je dat die stad veel toeristische activiteiten kan ontplooien vanwege de mergel. Zo liepen we langs grotten, die ingericht zijn als de Romeinse katakomben. Het is een museum, dat je kunt bezoeken. Je ziet er ook restanten van een prehistorische vuursteenmijn, de oudste mijnindustrie die bekend is in ons land.
Zo zijn er in Valkenburg nog talloze grotten met allemaal andere thema’s. Verder heeft deze stad een heel bijzondere uitstraling omdat er veel gebouwd is van mergel, zoals kerken, stadsmuren, de oude ruïne en nog veel meer. Ik heb er geen foto’s van, alleen maar van een enkel huis om een indruk te geven. 
Er kwam vandaag geen auto of openbaar vervoer aan te pas, alleen de benenwagen. We stapten de deur uit in Heugem en via twee natuurgebieden, De Kleine Weert 
en de Eijsder Beemden wandelden we naar Eijsden. 
Het beloofde een benauwde dag te worden en daarom rekenden we erop dat de wind vanaf de Maas wat verkoeling zou brengen. Dat werkte goed. Het was prachtig wandelweer. Na een kopje koffie aan de Maas in Eijsden namen we het pontje naar de overkant. 
Het dorp daar heet Lanaye en iedereen spreekt Frans. Zo dichtbij en zo buitenlands! Met de brug, die ik alleen nog maar altijd vanuit de verte gezien heb staken we het Albertkanaal over. 
Daar lag de ‘Montagne St. Pierre’ voor ons. Daar moesten we overheen, dus dat was even flink klimmen, maar het was de moeite waard. Wat een schitterend gebied is dat! Overal mergelgroeves
met de daarbij horende prachtige bloemenweides vol vlinders. 
We wandelden stukken door bos maar dan waren er plotseling weer prachtige vergezichten, want we zaten goed hoog. 
Uiteindelijk liepen we over een plateau met graanvelden, waar we ons in Engeland waanden. 
Via Eben, Laumont en Eben-Emael kwamen we in Kanne. Daar is Nederlands weer de voertaal, want we waren net daarvoor de grens met Vlaanderen (Belgisch Limburg) overgestoken. 
Net buiten Kanne bij kasteel Neercanne ben je alweer in Nederland,
hoewel de hellingen met druiven on-Nederlands aandoen. 
Onze route ging onderlangs de St. Pietersberg. Voor je er erg in hebt, ben je weer in Maastricht. Even een brug over de Maas kiezen en we lopen naar ons logeeradres in Heugem terug. We zijn moe maar voldaan van deze prachtige gevarieerde tocht, waarvoor we aan twee kanten van de Maas moesten zijn.
