In Deventer zijn ze goed in uithangborden. Ik had er al eens een paar geplaatst. Vandaag komt deze gaper van de drogisterij in de Walstraat erbij.
Uithangbord 69
7
Onze postbode
Onze postbode is een bezienswaardigheid. Sinds hij een jonge hond heeft, rijdt hij met hond en al zijn ronde. Ik vond het heel bijzonder, dat het karretje van de hond net zo oranje was als de zijtassen van Post nl en de kleding van postbode Erik. Ik dacht dat het bezorgingsbedrijf het karretje had geleverd, maar Erik vertelde me, dat het puur toeval was. De pub zat eerst helemaal weggestopt in het karretje, maar hij groeit als kool. Nu heeft hij een nieuwe kar en zit hij steeds parmantig om zich heen te kijken. 
Het is de bedoeling, dat de hond later, als hij volgroeid is, gewoon mee loopt naast de fiets van de postbode. Maar voor nu is ons dorp gecharmeerd van dit aparte verschijnsel.
Maar opeens zagen we Erik post rondbrengen zonder karretje. O jee, er zal toch niets zijn met de hond? Navraag bij Erik leverde het volgende antwoord op: ‘De hond werkt niet op zaterdag. Hij mag thuis lekker uitrusten’.
Poortwachters 23
Op dezelfde weg als hier was zo’n honderd meter verderop een hele nieuwe poort herrezen. Eerder had ik de poortwachters al eens laten zien, die hier op een vreemde plek achter de poort zaten. Daar zitten ze nu nog steeds, maar de poort met bruggetje heeft veel meer cachet gekregen. Bovendien koos men voor andere poortwachters. 
Blijkbaar kon men toch geen afstand doen van hun oude getrouwe dienaren.
Tegenstelling: vrijheid – gevangenschap
Ik wandelde laatst door het Oosterpark in Amsterdam en kwam uit bij het Nationaal monument slavernijverleden. Ik vond het een indrukwekkend beeld, waarbij je in één blik de gevangenschap ziet, op weg naar de vrijheid. Goed dat er door zo’n monument aandacht blijft voor dat verschrikkelijke verleden met een waarschuwing in zich, dat we alert blijven, dat zoiets niet meer mag gebeuren.
De uitleg bij dit beeld haalde ik van hun website: In zijn geheel verbeeldt het ontwerp het verleden, het heden en de toekomst. Het ontwerp valt in drie delen uiteen. Het achterste deel symboliseert de dramatische geschiedenis van het juk waaronder de slaven gebukt gingen. Bij het middelste gedeelte doorbreekt de mens de muur van weerstand en taboe. De mens heeft de kracht gevonden zich van de ketens te bevrijden om als volwaardig individu van het heden op te staan. Het voorste gedeelte onderstreept de alles overheersende drang naar vrijheid en een betere toekomst die elk individu met zich meedraagt.
Hier vind je meer tegenstellingen.
Vakantie
Onze ruilvakantie van dit jaar begon met een treinreis. Vanochtend vroeg stonden we te wachten op de ICE, die ons naar Zuid-Duitsland bracht. Mijn activiteiten op het blog zullen de komende periode dus op een laag pitje staan, want ik kan niet zoveel meenemen, dus zeker geen laptop. Maar ik heb zin in zo’n ‘ontspul-vakantie’. Ben benieuwd hoe het is met minimale bepakking, geen auto, geen computer, maar natuurlijk wel met fototoestel en wandelschoenen! Later horen jullie uiteraard meer!
Insektentuin
In ons dorp is een werkgroep actief, die zich zorgen maakt over de insektenstand. Ze hebben een vergeten stukje land bij ons park omgebouwd tot een tuin, waar insekten graag komen. Er is een hotel voor ze. 
Maar wij als mensensoort mogen er ook kijken. Je kunt er zelfs zitten tussen alle bloemenpracht.
Ook is er een educatieve hoek, zodat de schoolkinderen en wie er maar graag meer wil weten over insekten daar ook terecht kunnen. Super initiatief!
Vandaag werd de tuin officieel geopend door onze wethouder. De initiatiefnemer staat er trots bij.
Het een en ander werd aangekleed met een hapje en een drankje, gemaakt door Mevrouw Onkruid. Je raadt het al, er zit veel onkruid en gewone planten in verwerkt. Maaike (alias Mevrouw Onkruid) weet het altijd zo mooi te presenteren en het is nog lekker ook!
Verkoeling
Op een lekkere warme dag is verkoeling heel aangenaam. Ik maakte deze foto op het Vrijthof bij de Heiligdomsvaart. Zeker als je uren in de volle zon hebt gezeten, zou je zo onder die fontein willen gaan staan. Elk spettertje dat je voelt als je er langs loopt, is al heerlijk. Zo zomers! 
Op de Vrijthof-tribune in de volle zon is het ook een kunst om verkoeling te vinden. Dat kan zo als hier beneden. Dit is de achterkant van de hoge tribune, die je hierboven in de verte ziet.
Dit is ook de tribune van de hoogwaardigheidsbekleders. Of dat keppeltje genoeg verkoeling bracht, is nog maar de vraag.
Poortwachters 22
Het is een boerderij met in de tuin allerlei bijzondere voorwerpen. Het lijkt een speeltuin, maar ook weer niet. Er kunnen schoolklassen op bezoek komen al begrijp ik niet precies hoe en waarom. Kortom, de mevrouw, die er woont is nogal een paradijsvogel-figuur. Ze ziet eruit als een adellijke dame, maar de ‘troep’ om haar boerderij past daar niet bij. Op de zwoele-avondwandeling zag ik tot mijn vreugde, dat er twee poortwachters aan haar verzameling waren toegevoegd. In tegenstelling tot de rest zaten ze zeer solide verankerd aan de palen van de poort. Die zijn weer goed voor mijn verzameling.
Tegenstelling: kaal – begroeid
Bij de tegenstelling van deze week moest ik aan een tentoonstelling denken, die ik een paar jaar geleden had bezocht in het Centraal Museum in Utrecht. Het ging over ‘haar’ , dat vooral weelderig groeide op allerlei voorwerpen, maar er was ook van alles van haar gemaakt. Bij deze foto van schoenen met naaldhakken zie ik de tegenstelling in één voorwerp verwerkt. 
Hier staan ook andere uitwerkingen van dit thema.
Heiligdomsvaart
Min of meer toevallig combineerden wij familiebezoek met de Heiligdomsvaart, een traditioneel en eeuwenoud religieus feest in Maastricht. Eens in de zeven jaar worden de relikwieën uit de schatkamers van Sint Servaas in processie door de stad gedragen. Wij waren nog nooit naar dit katholieke gebeuren gaan kijken. Maar vandaag was toch een uitgelezen moment, ook omdat onze zwager gevraagd was om met zijn blasersensemble Cupros mee te lopen en voor muzikale omlijsting te zorgen.
Dus raakten we verzeild tussen het publiek van de zeven-jaarlijkse processie. Ik ben niet meer katholiek, maar ik vond het indrukwekkend hoe deze processie vorm werd gegeven met bijbels uitbeeldingen uit het oude en nieuwe testament, historische onderwerpen zoals de Pelgrimage van de H. Amelberga uit Susteren (mijn geboortedorp), 
Middeleeuwse muzikanten, 
vaandelzwaaiers, om maar een paar dingen te noemen. 
Muzikale ondersteuning was er ook met Surinaams gezang, verschillende koren
en uiteraard een aantal fanfares. 
De clerus was goed vertegenwoordigd in de stoet. De gelovigen konden bidden, als ze dat wilden. 
Veel mensen zien deze processie als een stuk volkscultuur. Voor mij komt er ook nog eens een flinke portie nostalgie bij. Het kwistig strooien met wierook, door de rood-gerokte misdienaars deden niet alleen een beroep op mijn visuele zintuigen, maar ze wekten ook de geur van vroeger op, heerlijk!.
De sfeer was heel ingetogen en sommige momenten werd het publiek zelfs heel stil langs de kant. De kern van de processie zijn de relieken uit de schatkamer van Sint Servaas , die dus één keer in de zeven jaar buiten de kerk aan het publiek getoond worden. Er werd heel wat afgesjouwd met al die schatten! 
Het voelde zo goed om daar te zijn. Mooi om eens meegemaakt te hebben.
