Voor mensen die wel eens in Tokio geweest zijn, was deze film een soort Road Movie. Dat merkte ik aan reacties uit de zaal. Fietsend of rijdend in zijn bedrijfsauto rijdt de zestiger Hirayama door de stad. Je ziet betonwijken, maar ook lieflijke stilteplekjes, waar Hirayama bijvoorbeeld luncht tussen de middag. Voor mij was het interessant om te zien waar en hoe mensen leven in Japan.

Het eerste half uur van de film zie je hoe een week er voor Hirayama uitziet. Zijn dagrituelen op een werkdag worden keer op keer herhaald met een kleine variant op de zondag. Zo ontwaakt hij elke ochtend bij het geluid van de oude straatveger die de bladeren tegenover zijn appartement bijeen harkt. Hij ruimt zijn bed aan de kant, kleedt zich aan, poetst zijn tanden en pakt wat kleingeld voor een blikje koffie uit de automaat bij zijn woning. Hij stapt hierna vlug in zijn minibusje en rijdt kriskras door Tokio, vergezeld door de muziek van zijn jarenoude cassettes (hoofdzakelijk rocknummers uit de jaren 60 en 70). Hij rijdt van het ene openbare toilet naar het andere en maakt minutieus en gedreven schoon.

Kōji Yakusho de acteur die de hoofdpersoon speelt wordt alom geprezen voor zijn rol. Hij kreeg in Cannes de prijs voor beste acteerprestatie. Hij heeft door de hele film heen iets kalms over zich, een vermogen om steevast zielsrust te communiceren. Dat doet hij niet met woorden, maar juist met zijn houding en gezichtsuitdrukkingen. Hirayama is een zwijgzame man, hij verkiest om zijn leven praktisch non-verbaal door te brengen.

Toch is Hirayama geen verschoppeling. Hij geniet volop van het leven; soms door zijn werk als wc-reiniger, en soms louter door het nemen van een warm bad of het luisteren naar zijn favoriete muziek.

In de tweede helft van de film worden een aantal dingen over het vroegere bestaan van Hirayama aangestipt. die tot dan toe onder de oppervlakte verstopt lagen. We leren niet alles over hem, maar wel genoeg om te weten dat hij vroeger een heel ander bestaan leidde. Sinds deze omwenteling bestaat zijn leven uit een aantal vaste patronen. Regelmaat is Hirayama’s sleutel tot geluk.

De film zet aan het denken. Bijvoorbeeld over de kunst van eenvoudig leven en tevreden zijn met weinig. Leven in het nu, zonder planning en vooruitdenken werd verwoord in de uitspraak van Hirayama: ‘Nu is nu, volgende keer is de volgende keer.’ Tegelijkertijd is het ook een film, waarin je je moet overgeven aan de rust en waarbij je heerlijk weg kunt dromen met op de achtergrond de 60er jarenmuziek met o.a. Lou Reeds ‘Its a perfect Day’. Het leek op het eerste gezicht een saaie film, maar er zit veel meer in. (voor de liefhebber van dit genre)

Na het kijken van de film zal het bezoeken van een openbaar toilet voor lange tijd niet meer hetzelfde zijn.