Het was een speciale verjaardag voor mijn zwager. Hij werd 60, dus dit kroonjaar moest wel goed gevierd worden. We zaten gezellig in de tuin, het was heerlijk weer, gezellige mensen, wat wil je nog meer. Opeens schrokken we op van een rauwe uithaal op een trompet. Wat had dat te betekenen? Er verschenen nog meer koperinstrumenten op het toneel en in no time was de tuin vervuld van de prachtigste volle klanken van vijf blaasinstrumenten. Bleek nu, dat mijn zwager zijn muziekvrienden niet alleen op zijn feestje had uitgenodigd, maar ook had gevraagd of ze niet even een concertje konden geven. En het was prachtig. Dat vijf muzikanten zo’n mooie klanken kunnen produceren. Vroeger had ik niets met fanfare muziek, maar nu word ik geraakt door de mooie doordringende klanken. Dit kwintet, waar mijn zwager de trombone blaast heet Blazersensemble Cupros. Ze treden vaker op, maar zijn ontstaan uit de fanfare.

Zo’n feest maak je, denk ik, alleen in Limburg mee. Vlaai, bier en fanfaremuziek met een klank, die anders is dan die van de fanfare in mijn dorp uit Noord Holland. En juist van die (Limburgse?) klank was ik erg onder de indruk. Het was prachtig en dat allemaal zomaar in de achtertuin!

Vandaag bemerkte ik, dat mij, al wandelend door Maastricht, voortdurend herinneringen te binnen schoten aan mijn vriendin. Zij is inmiddels alweer ruim een jaar geleden overleden, maar nog lang niet vergeten. Samen struinden we vaak  de stad door met een grote voorkeur voor de onbekendere plekken. Zo was het destijds een openbaring voor mij dat Maastricht een haven heeft, het Basin genaamd. Toen was het nog een verre uithoek van de stad, maar inmiddels worden de fabrieksgebouwen van Sfinx en Mosa gebruikt als filmtheaters, waardoor deze hoek van de stad er nu ook echt bij gaat horen.  De typische rode kleur, die sommige huizen hebben, brachten ons jaren geleden al in vervoering. Wij moesten dan altijd aan Italië denken en fantaseerden over een vakantie daar.

De oude muren van de stadsomwalling waar de schooltuinen achter zitten en een heerlijk café met uitzicht op de muur. Daar hebben we heel wat uurtjes doorgebracht. Musea en andere kunstuitingen waren ook goed besteed aan ons. Vandaag zag ik een fototentoonstelling om aandacht te vragen voor het probleem van mensenhandel. De foto’s zullen door het land gaan reizen, dus jullie komen hem misschien zelf ook nog wel tegen in je eigen stad .Ik vind het apart om te ervaren, hoe mijn overleden vriendin toch nog deel uitmaakt van mijn leven. Vandaag waren er wel superveel flashbacks, meestal is het wat sporadischer. Het is erg verdrietig en jammer, dat ze er niet meer is, maar ik vind het ook mooi, dat goede herinneringen niet vergeten worden.

We stapten uit de airco-omgeving van de auto en het was alsof er een warme deken over je heen gelegd werd. In eerste instantie voelde het heerlijk, zo warm was het bij ons in Noord – Holland nog niet geweest. Maar na een paar uur wist ik weer waarom ik altijd zo’n hekel had aan de Limburgse warmte. Het is er hier meteen zo benauwd bij. We zijn voor een aantal dagen neergestreken aan de Maas in Maastricht. Waar kun je beter wat koelte proberen op te doen dan daar. Met de dreigende luchten, die hopelijk wat verkoeling gaan brengen, liep ik naar de Kleine Weerd. Het is een vrij nieuw natuurgebied pal naast het provinciehuis van Limburg. Hier noemen ze dat het Gouvernementsgebouw.Ik liep daar lekker in de wind en maakte foto’s van bloeiende plantenen de rondlopende dieren  De donkere luchten hielden het bij dreigen alleen.