Kunstige vormen, uit goed hout gesneden
Als je hele dagen loopt te genieten van de natuur is het toch ook een welkome afleiding om wat cultuur, oftewel kunst te snuiven. Als dat dan tijdens de wandeling gebeurt, is het helemaal mooi. Zo werden we in Pieterburen verrast door het prachtige en vele houtsneewerk, dat daar het interieur van de Petruskerk siert. Meestal zijn de kerkjes sober ingericht, maar hier had men zich uitgeleefd aan het houtsneewerk. Knap en prachtig. Vooral zo’n boog had ik nog nooit gezien.
Bij Doldriest zie je nog meer 6 wvh over ‘vormen’.
en een eeuwenoud kerkje. Het is mooi, dat alle kerken hier te bezichtigen zijn.
In Eenrum vonden we een bank bij de kerk, waar we lekker ons lunchpakket verorberden. 
Daarna liepen we recht op Pieterburen af. Deze wandeling was maar kort, slechts 11 kilometer. Om twee uur zaten we dan ook al aan de thee op onze eindbestemming van vandaag. In Pieterburen word je eraan herinnerd, hoe ver je gaat lopen als je nu begint of hoever je al gelopen hebt. Wij zitten nu op ongeveer 130 kilometer totaal, die we al (met etappes in Limburg) van deze totale wandelroute gelopen hebben. We zijn dus nog even zoet.
Het was een fascinerende tocht, zo naar het einde van ons land.
De asfaltpaden wisselden af met graspaadjes dwars door het land. Mooie vergezichten en prachtige boerderijen waren ons deel. 
Ongeveer halverwege kwamen we in Garnwerd aan. Daar pauzeerden bij Hotel Hamming. Van ouds her een (ook voor ons) bekend adres, je zit er heerlijk op het terras over het water van het Reitdiep te staren. 
De route van het Pieterpad liep door het mooiste straatje van het dorp. Alleen in de zomer, als 
Westerbork was maar een doorgangskamp. Er was nog veel alledaags brief-en pakjesverkeer met de buitenwereld mogelijk. Des te schrijnender is de afloop.
Op een maquette in het museum zag ik de hoeveelheid, die er echt gestaan heeft.
en een treinwagon. 
Verder staan er om de paar meter palen, met de data van transporten met de aantallen van afgevoerde mensen per keer. Op de foto een uitkijkpost.
Op straat stonden overal muziekteksten. Dit was de enige nog leesbare. 
Thuis snel het youtube filmpje opgezocht om even sweet memory’s op te halen.
Maar na een kort bezoekje aan de markt fietsten we verder door zonovergoten Drenthe. Het werd een rondje van wel 50 kilometer langs dorpjes als Annen, Eext, Anloo, Rolde, Taarlo, Zeegse en via Midlaren naar huis. We kwamen in elk dorpje wel een Brink tegen. Bijzonder was, dat er in Annen een Brink genoemd is naar Roelof Schuring. Hij was aardrijkskundeleraar maar vanwege zijn speciale, nieuwe benadering op het aardrijkskunde-onderwijs wordt hij gezien als een grondlegger ervan. In Annen houden ze hem in ere met een monument op de Brink die zijn naam draagt. Zo’n geleerd en beroemd man is er toch maar geboren in Annen, zullen ze gedacht hebben. Als je zoon aardrijkskundeleraar is, moet je bij zo’n monument wel even blijven stilstaan, natuurlijk.
Vlak bij het Balloërzand staat midden in een weiland een aparte steen, geen hunebed of zwerfkei dit keer, maar een vierkant blok met kijkgaten, waardoor je naar vier kanten het landschap als een schilderij kunt bezien. Het is een monument, voor 
