Ik zie ’s winters veel films in de bioscoop. Vooral om mijn geheugen te helpen wil ik ze graag bespreken op mijn blog. Ik doe er nu even drie tegelijk.

Le pot au feu krijgt goede recensies. Ik heb ook zeker genoten van deze film, maar tegelijkertijd was ik na afloop ietwat teleurgesteld. Ik denk dat dat te maken heeft met het hoofdonderwerp van deze film en dat is koken. Ik zie dat het maken van gerechten door Dodin (Benoît Magimel) en zijn geliefde Eugénie (Juliette Binoche) wonderschoon in beeld is gebracht, maar koken is totaal niet mijn hobby, dus kon het me niet zo heel erg boeien, maar ik zie dat het prachtig gemaakt is. Zo duurt de openingsscène wel bijna veertig minuten. Het laat een overrompelende aandacht en kalmte zien van hoe het er in huize Bouffant aan toe gaat: het liefst wijden Eugénie en Dodin de hele dag aan het bereiden van een weelderige maar oprechte maaltijd, die hij met zijn vrienden in de eetkamer gebruikt en zij, samen met bediende Violette (Galatéa Bellugi), in de keuken. Om elk gerecht tot een goed einde te brengen zal ze steeds in de buurt van het fornuis moeten blijven, legt Eugénie aan de mannen uit, maar daar heeft ze volledig vrede mee. ‘Ik converseer al met u via het eten dat ik maak.’ Dan wordt Eugénie ziek en krijgt het verhaal een andere wending. Maar er is geen echt plot of lange dialogen. Met hun kookkunst drukken ze zichzelf uit. Het is mooi om te zien hoe er een diepe harmonie heerst.

De tweede film was Maestro. Hoewel Leonard Bernsteins muziek steeds als achtergrondmuziek gebruikt is, gaat de film meer over het huwelijk van Leonard en de actrice Felicia, dan over zijn muzikale carrière. Ze wist van begin af aan dat ze in zee was gegaan met een homoseksuele man. Hij ziet haar toch als belangrijkste persoon in zijn leven. Ze weet, dat ze een aan aandacht verslaafde man heeft, die zich volledig in zijn kunst kan verliezen. Maar dat besef maakt het niet makkelijk om met zo’n man samen te leven en om in zijn schaduw te staan. Een knappe acteerprestatie van Carey Mulligan als Bernsteins vrouw en ook van Bradley Cooper, die Leonard goed heeft bestudeerd en hem heel geloofwaardig heeft neergezet.

De laatste van het lijstje is The Old Oak, misschien wel, gezien zijn leeftijd, de laatste speelfilm van Britse grootmeester Ken Loach (Sorry We Missed You). Dit keer gaat de film over arbeiders, groot geworden in de mijnstreek van weleer, maar inmiddels werkloos en vergeten door de tijd en de beleidsmakers. De publieke voorzieningen zijn er allang wegbezuinigd of gesloten. Buurtkroeg The Old Oak is zo’n beetje hun laatste veilige haven. En juist aan dat kleine stukje beschaving wordt ‘getornd’ wanneer een groep Syrische asielzoekers in het dorp wordt gehuisvest. Vanaf hun komst is het meteen mot: een opgefokte hooligan sloopt een camera, en vanaf de zijlijn wordt geschreeuwd dat ‘ze hier niet welkom zijn’. De vluchtelingen ondergaan het, behalve de mondige Yara ( Ebla Mari), die het niet meer dan logisch vindt dat de hooligan opdraait voor de kosten. Die lacht haar nog net niet uit.

Deze film vond ik met kop en schouder de beste van dit drietal. De problematiek is helaas zo actueel en in de Engelse setting zo goed uitgewerkt! Helemaal Ken Loach-waardig! Prachtig!