Samen met blogvriendin Marthy ging ik naar het Stedelijk Museum in Amsterdam. Wij zijn beiden gebruiksters van hetzelfde fototoestel en dus ook beiden liefhebsters van fotografie. De tentoonstelling van de Amerikaanse fotografe Nan Goldin, getiteld ‘This will not end wel’ leek ons wel inspirerend.

Er werd gewerkt met het reserveren van een tijdsslot. Dat maak je niet veel meer mee in musea, maar hier bleek het inderdaad geen overbodige luxe. Ik had me slecht ingelezen en laat me graag verrassen. Nou, dat gebeurde hier wel degelijk. Het was namelijk niet een gewone expositie met foto’s ingelijst aan de wand. Nee je kwam binnen in een schaars verlichte hal, waar diverse tentachtige ruimtes opdoemden, paviljoens genaamd. Ze hadden naast de ingang een naambordje en wat informatie over wat er binnen te zien was.

Je betrad een stikdonkere ruimte, waar je overal mensen ontwaarde, zittend of staand. Er was een scherm, waar een slideshow veel foto’s van Nan Goldin liet zien onder begeleiding van allerlei soorten popmuziek. Je mocht en kon er geen foto’s van maken. Ik vond het veelal indringende foto’s, die Nan maakte met haar kleinbeeldcamera. Onder fotografieliefhebbers is ze sinds de jaren tachtig vooral bekend door haar ‘visuele dagboek’ The Ballad of Sexual Depencence. Onverbloemd, eerlijk en zeldzaam intiem legt ze haar eigen leven en dat van haar vrienden in de undergroundscene van New York vast: in bed, in bad, op feestjes, in bars en bordelen, verliefd, verdrietig, met drank en drugs, in auto’s in een liefdevolle omhelzing, of met duidelijke sporen van huiselijk geweld op het lichaam. Ze kan er zelf bijna niet meer naar kijken, zegt ze. Bijna al haar goede vrienden uit die tijd zijn dood, de meesten overleden aan aids.

In het paviljoen met als titel ‘The other side’ draait een diavoorstelling met hoofdzakelijk de genderproblematiek.

In één tent was een soort biografie te zien met foto’s uit haar jeugd met haar oudere zus als middelpunt. Zij pleegde zelfmoord op haar 18e. De entourage, waarin we dat allemaal stonden te bekijken, een soort drieluik, maakte dat het nog eens heftiger binnenkwam, dan het al was.

Het zijn veelal geen perfecte foto’s, vaak bewogen, rare kleuren, maar ze hebben wat te vertellen. veelal rauwe beelden, maar ik vond ze bevreemdend mooi.

Fotobron: internet.