Een klein eindje verder stapten we uit de auto bij Vatrop. Daar ligt een natuurgebied dat is ontstaan door dat men de kleigrond weg haalde voor versteviging van de dijken. Er bleef uiteindelijk een grote kleiput over, dat natuurgebied werd. In 1983 werd het ingericht als hoogwatervluchtplaats voor wadvogels, zoals de tureluur.

Bij Vatrop kan je ook nog een deel van de oude stormkering zien. Deze bestaat uit betonnen borstweringen. De stormkeringen moesten Wieringen beter beschermen tegen het woeste water van de Waddenzee. Tegenwoordig ligt er een dijk op deltahoogte. Op de dijk kan men heel mooi uitkijken op het Wad.

Het was eb en we zagen daar heel wat vogels rondscharrelen, zoals de bergeend en de kluut, de wulp en de grutto.

Iets verderop ligt het dorpje Stroe. Samen met Vatrop is het een van de oudste woonkernen van Wieringen. We namen een kijkje op het kerkhof en in het kerkje aldaar. Dat wordt het heidense kerkje genoemd en is in 2016 herbouwd door vrijwilligers.

Willibrord zou al in 704 deze voor de Germanen heilige plek gekerstend hebben met een houten kerkje. Veel later verrees hier een tufstenen kerkje geweid aan St Willibrord.

Boven een Noormannenpoortje was de afbeelding van een zwijn zichtbaar, onderwerp van verschillende legendes. De naam heidense kapel komt dus niet uit de lucht vallen.

Binnen is het stil, een plaats van bezinning en rust.

Toen mijn man Sjaak nog leefde, kwamen we  hier vaker. We wandelden dan langs de kust en dit bankje achter het kerkje, uit de wind in de zon, was onze lunchplek. Een dierbare herinnering.

Toen we verder reden moesten we gewoon even stoppen om het mooie bloeiende landschap vast te leggen. Wat was het genieten!