Deze libelle geeft ons het goede voorbeeld op zo’n tropendag als vandaag: hou je rustig, zoek een lekker plekje, windje erbij, schaduw…………….

Fijne dag!!.

Wat een feest van herkenning is de column van Aaf Brandt Corstius in de Volkskrant van afgelopen maandag 19 juni. (klik op foto van Aaf om het artikel te lezen)Ik ben dus niet de enige met dit ‘probleem’. Gezien ook alle reacties op de column bij de ingezonden brieven, lijken er hele volksstammen te zijn zoals ik.

Vanaf mijn 16e ben ik me ervan bewust, dat er iets is, waardoor ik het overzicht in het verkeer mis. Dat komt o.a. tot uiting doordat ik nooit automatisch links / rechts kan onderscheiden. Ik heb dus bedenktijd nodig om te bepalen of ik voorrang moet geven of juist krijg. Dat is erg onhandig en kan leiden tot gevaarlijke opstoppingen. Ik heb ooit één week een brommer gehad, maar ik vond het doodeng. Ik moest veel te snel reageren en dus was ik een gevaar op de weg.

Gezien mijn eerdere verkeerservaringen ben ik nooit begonnen aan het halen van een autorijbewijs. Ik fiets en ik kan me erg goed redden met het openbaar vervoer. Ik vind reizen met trein en bus zelfs heel plezierig en calculeer de extra tijd die het kost graag in. Ik bof daarbij ook wel met de perfecte busverbinding die wij hier in het dorp hebben. Natuurlijk ben ik ook blij met de lieve mensen om mij heen waar ik wel eens een lift van krijg. Maar al met al zie ik het niet hebben van een rijbewijs totaal niet als een gemis.

Toch merk ik wel, dat mensen steeds weer vreemd opkijken, als ze horen dat je geen auto rijdt. Altijd weer wordt mij geadviseerd om toch les te gaan nemen, want dat is, vindt men, toch de manier om eroverheen te groeien. Misschien was ik eigenwijs, maar nee, ik weet zeker dat het niets voor me is. Inmiddels ben ik bijna 65 en wat vind ik het fijn, dat ik mijn ‘afwijking’ dankzij Aaf nu een naam kan geven. Ik heb dus AUTORIJDYSLEXIE. Er is niets aan te doen, misschien wel aangeboren. Ik heb er al lang mee leren leven. Nu de rest nog!!

Nat – droog  Houden deze schaatsenrijders hun pootjes droog of niet?

Dit tafereel trof ik aan op een vijver onder de rook van de ENCI bij Maastricht.  Meer tegenstellingen vind je hier.

Kijken doe je met je ogen

Respectvol omgaan met dingen van een ander. Ik heb geleerd om niet meteen overal aan te zitten, maar er gewoon naar te kijken. Voordat je het weet is iets stuk.

En wat voor dingen geldt, is uiteraard ook en juist van toepassing op andere mensen. De reizende tentoonstelling  ‘Open je ogen’  die ik in Maastricht zag staan, om aandacht te vragen voor het probleem van de mensenhandel,  bracht me op het idee om te gebruiken voor het 6 woordverhaal. Nog meer verhalen over Respect vind je hier.

In de maand juni wordt er zo ontzettend veel georganiseerd. Je hoeft je geen weekend te vervelen. Als je ervan houdt kun je sportief bezig zijn, maar ook cultureel, open-tuindagen, kunstroutes, festivals, het kan niet op. Vandaag alleen al is er hier in het dorp een overvol programma. Door het dorp heen krioelt het van de uitstallingen bij mensen op het  erf. Het is de jaarlijkse Garage-sale. Daar tussendoor zijn de voorbereidingen in volle gang om in ons park alles in gereedheid te brengen voor het Parkconcert. Dus was ik vanmiddag in het park te vinden, waar een heerlijk concert voor jong en oud uitgevoerd werd door onze fanfare. Hun programma werd aangevuld met diverse gasten. Zo liet het Groot Opleidingsorkest staaltjes van zijn / haar kunne horen. Echt hele jonge kinderen nog, die al heel goed meebliezen. Leuk om te zien. Verder hadden ze een soliste als gast en de Greater Greenwood Community Band uit de USA. Zij lieten degelijke fanfareklanken horen met wel heel geijkte nummers. Maar leuk voor de variatie, want onze fanfare is meer georiënteerd op filmmuziek. Kortom, er was weer genoeg reuring in het dorp, voor elk wat wils.

De afgelopen zeven dagen heb ik elke dag een natuurfoto geplaatst op Facebook. Ik doe eigenlijk niets met Facebook, maar nu kon ik de verleiding niet weerstaan, toen ik het verzoek van Thérèse zag staan. Ik wil mijn bloglezers de geplaatste foto’s ook even laten zien.

De rust zit in jezelf ( of niet). Als je zoals hier middenin het Amsterdamse IJ kunt gaan zitten vissen………………. Ik weet rustiger plekken. Ik hoop dat de vissen bijten.

Ze worden gek van mij. Ik doe een vervolgcursus fotografie met opdrachten. Als je een portret moet maken is er iemand uit je omgeving de klos. In dit geval is het manlief. Maar ook onze dochter moet eraan geloven. Er zijn drie opdrachten te vervullen:

– gewoon portret, zeg maar geschikt voor je Facebook account,

– de geportretteerde moet met iets wat zijn passie is op de foto, dat is in Sjaaks geval zijn gitaar,

–  een foto van een tweetal, de geportretteerde samen met ander mens of dier. Daarbij moet je zien, dat er een bepaalde chemie tussen beiden is. Het werd dus vader en dochter samen.

Het is hartstikke moeilijk om aan alle fotografie-eisen te voldoen. Onze ‘juf’ is heel streng in haar beoordelingen. Die kritieken kunnen alle cursisten lezen. Uiteraard met de bedoeling er van te leren. Ik denk dat het ook zo werkt, dat je leert van elkaars ‘fouten’ , maar je raakt ook wel wat gefrustreerd. En dat is dan eigenlijk, ik spreek voor mezelf, omdat je niet zo goed kunt omgaan met kritiek. Ik weet heus, dat mijn foto’s niet perfect zijn. Ik heb nog veel te leren. Maar ‘en plein public’ opmerkingen krijgen, blijft toch een ding voor mij, maar het is een mooie uitdaging. En fotograferen blijf ik nog steeds erg leuk vinden. Oefening baart kunst, dus ga ik lekker door en hoop het fotograferen nog eens goed onder de knie te krijgen.