Een jaar geleden overleed mijn beste vriendin. Van haar had ik ooit, jaren geleden een klein oleanderplantje gekregen. Toen zij hem mij gaf, kende ik die plant nog niet. Later, op vakantie in Italië en Spanje zag ik hoe de oleander daar groeit, soms eigenlijk als onkruid langs de kant van de weg. Ik vond hem prachtig, sierlijk, mooi bloemrijk, wild. 
Mijn kleine plant begon na enkele jaren pas een enkel bloempje te laten bloeien, maar gaande weg werd het een prachtige struik, die elk jaar mooier werd, eigenlijk net zoals onze vriendschap met de jaren sterker werd. Alsof het zo moest zijn: toen mijn vriendin overleden was, ging ook mijn oleander ter zielen. Ik vond dat zo jammer, want het was ook een herinnering aan HAAR.
Ik heb een nieuwe plant gekocht, het is niet hetzelfde als het cadeau wat ik ooit kreeg, maar toch word ik zo blij van deze plant. Ik hoop dat hij snel groot wordt en mooi in bloei komt. Dan kom ik op mijn balkon toch een beetje in zuidelijke sfeer met mijn vriendin in gedachte.
Oleander
12
De laatste broer van mijn moeder is op 94 jarige leeftijd overleden . Gisteren ging ik naar zijn begrafenis in Blerick. Daar is mijn moeder opgegroeid. Haar vader, mijn opa, had een smederij en deze broer heeft dat bedrijf later overgenomen. Hij heeft nog lang in het ouderlijk huis annex bedrijf gewoond. Hij was 7 jaar jonger dan mijn moeder. Op de gebruikelijke familiebezoekjes, feesten en begrafenissen na hadden we weinig contact met elkaar. De toespraak van zijn oudste zoon rakelde oude tijden op en wij, neven en nichten, zaten met allerlei vragen. Wij weten zo weinig over het verleden van onze ouders. Er werd niet over gepraat en als je er naar vroeg, kreeg je een summier antwoord. Dat bleek in alle gezinnen zo te zijn gegaan, niet alleen bij ons thuis. Er zijn nu nog 3 aangetrouwde tantes in leven, dus zijn we meteen gaan vragen en alle feitjes die wel bekend zijn bij elkaar gaan leggen, waardoor het grijze verleden van onze ouders iets meer is ingetekend na gisteren.
Amersfoort heeft een fotofestival. Dit jaar is het van 16 sept. tot 16 nov. Ik wilde er eens een kijkje nemen ook om eens te zien hoe de verschillende fotografen het fotograferen aanpakken. Er zijn op locaties door de hele stad heen foto’s te bewonderen. Ik had voor mezelf een route bedacht. Niet alles was vandaag toegankelijk voor bezichtiging, maar dat zou ook teveel worden. Helaas was ik verkeerd gelopen, waardoor ik locaties niet kon vinden. Maar de Onze Lieve Vrouwentoren kun je niet mislopen. Daar hingen portretten van vluchtelingen met hun verhaal. Stef Bos zong een prachtig lied in het Zuid Afrikaans over liefde en verdraagzaamheid n.a.v. het Bijbelverhaal Ruth. (op film uiteraard) Mooie foto’s in een mooie entourage. 
Mijn nicht is één van de deelnemende fotografen. Ik had met haar afgesproken. We hadden elkaar heel lang niet gezien. We gingen eerst maar eens een kopje koffie nemen, en nog een en nog…. We kwamen niet uitgepraat. Haar bijdrage aan de fotoroute was dit keer het 
Daar heb ik niet veel van meegekregen, want ik had alleen maar oog voor mijn buurman. We werden op een bepaald moment gedropt, maar men had ons gewaarschuwd voor waakzame honden. Dus niet op het verkeerde terrein terecht komen. (In het aardedonker en onbekend gebied) Brrrrrrrrrrrrrrr. En ja hoor, opeens naast ons woest hondengeblaf, achter en voor ons, overal leek het wel. Je weet dat het een spel is, maar ik vond het doodeng. Gelukkig werd ik in bescherming genomen door mijn nieuwe vriendje.
Alleen de bushalte herinnert nog aan de plek. De bushalte waar ik het nieuwe vriendje heb uitgezwaaid met de gedachte: ‘Die zie ik nooit meer terug’. Nu, 45 jaar later blijkt die gedachte onjuist te zijn geweest. Ondanks het logistieke probleem (vriendje woonachtig in Noord Holland en ik in Zuid-Limburg) en nog wat andere obstakels hebben we geknokt voor onze liefde.
Toen de kinderen weg waren, moesten we lachen omdat moederinstinct blijkbaar zo werkt. Schoonmoeder noemde het een bezweringsformule. Op deze manier heb je er alles aan gedaan en verder moet je je kinderen gewoon loslaten. We gunnen onze kinderen alles, maar we zijn heel blij als ze straks weer in levende lijve terug zijn.
Er werd van mij verwacht, dat ik schoonmaakwerkzaamheden zou gaan doen. Thuis hoefde ik het minimale te doen, dus ik was totaal onhandig. Ik voelde me daar zo niet op mijn plaats, liep eigenlijk alleen maar in de weg. Dit vakantiebaantje duurde maar één dag. Ik ging niet terug.
Via mijn vader, die contacten had met de kloosterzusters mocht ik, toen ik 16 was gaan werken in het klooster ‘Op de berg’ in Puth-Schinnen. Daar was een afdeling gevestigd van een zwakzinnige inrichting, zoals dat toen nog heette. Ook daar moest ik schoonmaakwerk doen. Ik kan me nog herinneren dat een non me heeft geleerd hoe ik een dweil handig moest uitknijpen. Ik had het daar erg naar mijn zin. Naast schoonmaken moest ik ook helpen met eten geven van de patiënten. Ik werd geplaatst op de afdeling met de minst zware gevallen. Zo kon ik wennen aan de mensen. Het gezelschap was heel divers: aanhankelijke mensen met syndroom van Down, maar ook erg in zichzelf gekeerde autisten.
6 jaar lang, totdat ik écht ging werken in het onderwijs, kwam ik daar terug. Het was geen goed betaalde baan, maar ik had het er naar mijn zin. Ze wisten daar wat ze aan me hadden. Daardoor werd ik ook elk jaar ‘bevorderd’. Dus kwam ik uiteindelijk ook in contact met de zwaardere gevallen. Ik werd ál meer gezien als een volwaardig personeelslid. Mensen uit bed halen, onder de douche zetten, verschonen, ik draaide er op een gegeven moment mijn hand niet meer voor om. Op de laatste foto zie je beneden en boven twee erkers. Dat waren twee afdelingen met groot balkon. De mensen werden daar op gezet, als ze niet mobiel waren, zodat ze ook buiten kwamen.
Thuis komen de kinderen ook langs, maar dan is het voor een paar uurtjes, even op bezoek. Nu woonden we weer even samen. Het voelt meteen weer heel vertrouwd. Maar het was ook een speciale ervaring om te zien hoe snel je weer in je oude rol vervalt, je ouderrol, maar ook je kindrol. Maar nu als volwassen mensen weet je en kun je ook benoemen wat er gebeurt. Je kunt elkaar daar op aanspreken of erover lachen; blijkbaar gaan de dingen in ons gezin zoals ze gaan. Kortom er werd heel wat gefilosofeerd over onszelf en over de wereld. Daar hadden we heerlijk de tijd voor. En waar kan dat beter dan in het zonnetje bij de pier.
Het werd een gezellige avond met heerlijk eten. Wat een prachtplek ook zo naast Artis met uitzicht op de vogelkooien met lepelaars.
