We lopen deze keer het stuk van het Pieterpad, dat voor velen of de begin- of eindetappe is. Voor ons is het geen van beiden. We lopen nu dit deel hier omdat het logistiek vanuit ons Groningse verblijf handig is. Deze uithoek van het land is vanuit eigen huis moeilijker bereikbaar. Het beloofde een warme dag te worden, maar wij schatten in, dat je zo dichtbij de Waddenzee wel een zeebriesje zou voelen. Dat was ook zo en daardoor het ideale wandelweer. Voor de tweede keer vertrokken we vanaf station Winsum. We zagen weer een heel ander deel van het stadje dan de vorige keer. Een molen met kneuterig straatje en een eeuwenoud kerkje. Het is mooi, dat alle kerken hier te bezichtigen zijn.

Het land dat we doorkruisten is meer akkerland o.a. met graan, aardappel- en uienteelt. De bruine aarde geeft weer een ander aanzicht dan de weilanden van de vorige etappe.In Eenrum vonden we een bank bij de kerk, waar we lekker ons lunchpakket verorberden. Daarna liepen we recht op Pieterburen af. Deze wandeling was maar kort, slechts 11 kilometer. Om twee uur zaten we dan ook al aan de thee op onze eindbestemming van vandaag. In Pieterburen word je eraan herinnerd, hoe ver je gaat lopen als je nu begint of hoever je al gelopen hebt. Wij zitten nu op ongeveer 130 kilometer totaal, die we al (met etappes in Limburg) van deze totale wandelroute gelopen hebben. We zijn dus nog even zoet.

Voor vandaag waren we nog niet moe, dus besloten we om nog naar de Waddenzee te lopen. Dat was 3 kilometer heen en ook weer terug. Daar was goed te zien hoe het land in Groningen op de zee gewonnen is.

Het zijn hier mega boerenbedrijven, die van oudsher nieuw land, op de zee gewonnen door inpoldering, bij hun bestaande land mogen voegen. Wij liepen eerst naar een dijk, die ze nu slaperdijk noemen, want hij houdt de zee niet echt meer tegen. Je ziet nog  wel hoe de doorgangen in de dijk, vroeger afgesloten konden worden.

Achter die dijk strekt het land zich nóg verder uit met als begrenzing een hoge zeedijk.

Daarbovenop stond een standbeeld ‘de Wadloper’ genaamd. 

Je kijkt er uit over de Waddenzee. Bij helder weer zie je daar Rottumeroog, Rottumerplaat en het Duitse eiland Borkum liggen.Het was een fascinerende tocht, zo naar het einde van ons land.

Met het ideale wandelweer (weinig wind, veel zon, ook wolken en niet al te warm 17 graden) in het vooruitzicht togen we naar het platteland ten noorden van de stad Groningen. We startten  in Winsum en liepen tegen de zon in naar het zuiden, te weten naar de hoofdstad Groningen. Heel ander land dan ongeveer 40 kilometer zuidelijk, waar veel  meer bomen zijn. Hier is het open wierden landschap. De mooiste boerderijen liggen er op hoger gelegen wierden of terpen genaamd.De asfaltpaden wisselden af met graspaadjes dwars door het land. Mooie vergezichten en prachtige boerderijen waren ons deel. 

Ongeveer halverwege kwamen we in Garnwerd aan. Daar pauzeerden bij Hotel Hamming. Van ouds her een (ook voor ons) bekend adres, je zit er heerlijk op het terras over het water van het Reitdiep te staren. De route van het Pieterpad liep door het mooiste straatje van het dorp. Alleen in de zomer, als alle stokrozen aan beide zijden van de straat in bloei staan, is het er nog mooier.

Ik hou erg van de Groninger kerkjes. Die zagen we vandaag weer genoeg. Het begon al in Winsum met een kerk met trap. In Oostrum ligt de kerk op een wierde en in Garnwerd staat ie aan het eind van het mooie straatje. Allemaal bijzonder.

Na 19 kilometer waren we wel dat we de hoofdstad hadden bereikt. Als tegenstelling met het platteland, liepen we de laatste kilometers dwars door het zonnige Groningen. Een mooie afsluiter.

Eerder maakte ik al een blog over allerlei bijzonderheden, die er op brinken (dorpsweides met bomen) in Drenthe te zien zijn. Ik noemde daar nog niet bij dat ik ook verschillende keren transformatorhuisjes zag staan. Door Bvision, die ze verzamelt op zijn blog, valt mijn aandacht daar altijd op. Het trafohuisje in Gasteren stuurde ik daarom door naar Sjoerd. Hij plaatst het vandaag.

En nu ik toch bezig ben: In Loon zag ik een nog veel mooier exemplaar staan, weer op de dorpsbrink. (Niet doorgestuurd)

Afgelopen zondag op de brocante markt op de Brink in Zuidlaren zagen we deze zonaanbidsters genieten en dat deden wij ook. Maar na een kort bezoekje aan de markt fietsten we verder door zonovergoten Drenthe. Het werd een rondje van wel 50 kilometer langs dorpjes als Annen, Eext, Anloo, Rolde, Taarlo, Zeegse en via Midlaren naar huis. We kwamen in elk dorpje wel een Brink tegen. Bijzonder was, dat er in Annen een Brink genoemd is naar Roelof Schuring. Hij was aardrijkskundeleraar  maar vanwege zijn speciale, nieuwe benadering op het aardrijkskunde-onderwijs wordt hij gezien als een grondlegger ervan. In Annen houden ze hem in ere met een monument op de Brink die zijn naam draagt. Zo’n geleerd en beroemd man is er toch maar geboren in Annen, zullen ze gedacht hebben. Als je zoon aardrijkskundeleraar is, moet je bij zo’n monument wel even blijven stilstaan, natuurlijk.Vlak bij het Balloërzand staat midden in een weiland een aparte steen, geen hunebed of zwerfkei dit keer, maar een vierkant blok met kijkgaten, waardoor je naar vier kanten  het landschap als een schilderij kunt bezien.  Het is een monument, voor landschapsarchitect  Harry de Vroome dit keer. Hij is de geestelijk vader van het stroomdal van de Drentse Aa en tijdens zijn leven is zijn ideaal verwezenlijkt.

In Taarlo zat een ooievaar te broeden boven op de paal, midden op de Brink. Dat kan alleen in Drenthe, geloof ik.