Samenvatting van de kaft:
Simone staat stil terwijl alles om haar heen beweegt. Met twee kleine kinderen, een musicerende echtgenoot en een zus met een succesvolle carrière in Engeland heeft Simone het gevoel dat iedereen om haar heen leeft, behalve zij.
Thuis op de bank probeert ze grip te krijgen op haar leven, maar ze stuit steeds vaker op de herinneringen aan haar jeugd in Oost-Groningen, de plek waar iedereen tegen haar zei: jij komt hier niet weg. Terwijl ze de herinneringen die ze al die jaren als een bal onder water heeft weten te drukken probeert te negeren, realiseert ze zich dat er niets anders op zit: ze moet teruggaan in de tijd, terug naar Winschoten om te proberen goed te maken wat fout is gegaan.
Twee nachten en drie dagen heeft ze om vrede te sluiten met zichzelf. Is het genoeg?
Het boek van Anette Maas vond ik in het begin wat warrig. De korte zinnen en het verspringen in de tijd vroeg concentratie. Maar het onderwerp van het boek sprak me meteen erg aan. Ik zag erg veel raakvlakken met mijn leven en mijn ervaring om in Zuid-Limburg te zijn opgegroeid en in Noord-Holland te wonen. Wat doet het met een mens om weg te trekken. Wanneer ben je een echte Noord-Hollander (in mijn geval dan) en wat is het elke keer weer thuiskomen in Limburg. Ik ben elke keer weer verbaast over mijn gevoelens in deze. Anette heeft er in dit boek de woorden voor gevonden. Ik ben een paar uur helemaal op een andere planeet geweest op deze 2e kerstdag. Heerlijk!
Sjannesblog 
Lijkt me een leuke ervaring. Onze familie komt uit Friesland en ik heb er helemaal niets mee…
LikeLike
Ik ben wel uit mijn geboortedorp weg getrokken maar bleef in dezelfde provincie. Moeilijk lijkt me dat in jouw geval, Noord Holland en Zuid Limburg, nogal een verschil.
LikeGeliked door 1 persoon
Lijkt me een boeiend boek. Ook ik trok over een grens. Van Belgisch Vlaanderen naar Zeeuws-Vlaanderen in NL. Toch een wereld van verschil. Een groter verschil dan ik had verwacht. Nu weet ik niet goed meer wat ik eigenlijk ben…
LikeGeliked door 1 persoon
idd en moeilijk onder woorden te brengen wat het nou is.
LikeGeliked door 1 persoon
Na 23 jaar grachtengordel Amsterdam, 40 Den Haag en nu op platteland Zeeland blijf ik Amsterdamse. ik voel me anders als ik er weer ben, een soort basisveiligeid, het zal er altijd zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken het ook. Ik kom van de Veluwe, ben via wat omzwervingen in Friesland terecht gekomen. Een Fries zal ik nooit worden, maar ik voel me hier nu wel thuis. Heel lang heeft de Veluwe en het Apeldoorns Dieren kanaal, waaraan ik woonde wel aan mij getrokken, maar er is nu zoveel veranderd dat ik er niet veel meer terug vind.
LikeGeliked door 1 persoon
Apart hoe dat werkt bij iedereen.
LikeLike
Wat lijkt het me gaaf voor je om die herkenning te hebben. Ooit plannen voor een definitieve terugkeer?
LikeLike
Nee hoor, alleen om af en toe te wandelen in de heuvels. Ik ben ondertussen toch vergroeid met Noord Holland.
LikeGeliked door 1 persoon