Twee weekenden achter elkaar was ik met muziek bezig. Best uitzonderlijk voor mij, want normaal luister ik weinig naar muziek, geen klassieke muziek en ook geen pop. Er staat wel muziek aan bij ons, als mijn man er is, maar als ik alleen thuis ben, geniet ik van de stilte om me heen en denk ik er gewoon niet aan om iets op de achtergrond aan te zetten, laat staan, dat ik uitgebreid ga zitten om naar een muziekstuk te luisteren.

Ik ben wel jaloers op mensen, die veel verstand van muziek hebben en er helemaal in op gaan. Het lijkt me mooi als je met dat virus behept bent, maar ik heb dat niet. Of het komt omdat ik het van huis uit eigenlijk niet heb meegekregen, weet ik niet.  Mijn ouders hebben ons niet geattendeerd  op mooie muziek of gestimuleerd om bijvoorbeeld een instrument te gaan bespelen.  Mijn broer zat vaak gekluisterd aan de radio en na verloop van tijd kon hij alle popmuziek, al bij de eerste klanken op de radio benoemen met naam en toenaam. En nog steeds is hij aardig thuis in die wereld. Ik daarentegen ben wel veel naar popconcerten geweest, maar ik kon en kan het ene bandje bijna niet van het andere onderscheiden. Het zal ook in de aard van het beestje zitten: ik heb het gewoon niet in me.

Ik kwam voor het eerst in aanraking met klassieke muziek op de middelbare school. Mijn muziekleraar leerde ons luisteren naar het klassieke genre. De allereerste les liet hij de Bolero van Ravel horen. Dat ik dat nu nog weet, geeft aan wat voor een indruk het op mij gemaakt heeft.  Maar als je op je 14e de draad van klassieke muziek moet oppakken, begrijp je wel dat er een achterstand is in te halen. Toch zing ik tegenwoordig elke week in koorverband een lichtklassiek repertoire. En doordat onze dirigente bevlogen kan praten over muziek begrijp ik het beter en kan ik er inmiddels wel steeds meer van genieten.

Dat is de rede, dat ik vorige week zondagmiddag naar een concert met Bach muziek ging in de Grote kerk van Monnickendam. Enkelen van mijn koorleden zongen mee in het gelegenheidskoor samengesteld uit 40 amateurkoorzangers uit onze regio. Samen met orkest en enkele professionele solisten werd het een mooi geheel. Cantats van F. Mendelssohn, Wer nur den lieben Gott lässt walten en J.S. Bach Cantate 80, Ein feste Burg is unser Gott, wisselden elkaar af.

Vervolgens ben ik dit weekend hele zaterdag in ons dorpshuis aan het repeteren geweest met mijn koor. Halverwege oktober geven wij ons jaarlijkse concert. Dit keer hebben we deels een opera-achtig programma, dus best klassiek. We zingen koorstukken uit de opera Orfo & Euridice van Glück en ook uit Dido & Aeneas. Verder nog een paar losse werken, die wat bekender zijn bij het publiek, de Parelvissers van Bizet en Il Carnevale, dat ik vervolgens niet meer uit mijn hoofd krijg.

Na de pauze zingen we liederen uit musicals, zoals West Site story , the Wiz, Porgy  and Bess enzovoort. Ook best lastig om in te studeren. Kortom, het was een pittige repetitiedag, maar het geeft voldoening om te merken, dat het vele oefenen, ook in combinatie met de wekelijkse repetitie-avond, langzaam tot een mooi resultaat leidt. Dus ondanks mijn niet-muzikale opvoeding ben ik op mijn manier toch een klein beetje behept met een muziekvirus, want het is een heerlijke hobby.