Weer een zwart-wit film gezien. Dit keer speelt het zich af in Mexico. Ruim 2 uur werd ik ondergedompeld in het leven van een middenklasse gezin. Je werd helemaal ingezogen in de dagdagelijkse bezigheden van Cleo, de huishoudelijke hulp en kinderoppas. Waarom Roma de meest autobiografische film van de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuarón is lees je in onderstaand stukje uit de NRC recensie:

De film is opgedragen aan Liboria (‘Libo’) Rodríguez, de Mexicaanse vrouw die vroeger voor hem en zijn familie zorgde. Libo stond model voor de zachtmoedige en waardige Cleo. Cuarón bouwde een gedetailleerde replica van zijn vroegere ouderlijke huis en stopt Roma vol historische details, van de popmuziek uit die tijd tot een bloederig neergeslagen studentenopstand, de slachting op Corpus Christi. Cleo en haar beste vriendin Nancy, die ook in dit huishouden werkt, spreken onderling in het Mixtec-dialect, de taal van de inheemse bevolking uit de provincie Oaxaca. Niet toevallig de plek waar Libo Rodríguez ook vandaan komt. Een arme streek die ver weg ligt van de wijk Colonia Roma in Mexico City, waar Cleo naast haar huishoudelijke werk vier kinderen en de hond onder haar hoede heeft. Cleo wordt sterk neergezet door Yalitza Aparicio, een onderwijzeres die voor het eerst acteert.

Het leven kabbelt door in het huisgezin, hoewel al gauw aan het licht komt dat het huwelijk van de ouders zijn langste tijd gehad heeft. Een romance van Cleo met verstrekkende gevolgen en de politieke spanningen in Mexico zijn verhaallijnen in de film. Ik was twee uur lang heel ver weg in Mexico. Mooie film.