Door een vriendin werd me dit boek aan de hand gedaan, omdat het verhaal gedeeltelijk op Wieringen speelt en wij daar vorige zomer op vakantie zijn geweest en er wel eens wandelen.

En het was zeker een meerwaarde voor mij om te weten waar de dingen in het boek zich afspeelden. Het zijn twee verhaallijnen, die afwisselend verteld worden.

Korte inhoud: Van Beijnum begint zijn verhaal in de jaren tachtig, op Wieringen. Daar volgen we de in-keurige familie Draaijer, bestaande uit vader, moeder en de broers Teun en Hans. Het van buiten Wieringen afkomstige gezin wordt door de autochtone bevolking nadrukkelijk beschouwd als import – iets wat je vaker ziet in plattelandsgebieden en wat dikwijls uitsluiting tot gevolg heeft. Ook in dit geval.
De positie van het gezin wordt verder bemoeilijkt door zijn pacifistische levenshouding, en het gevoel beter te zijn dan anderen. Wekelijks gaan de Draaijers erop uit om met geestverwanten over vrede te praten, terwijl de autochtone Wieringers bijeen komen om te drinken en te roken. Pummels noemt moeder deze lui, en kleine Teun zegt het haar na. Geleidelijk aan onspint zich het familiedrama. De oudste zoon Hans probeert zich te ontworstelen aan de beklemmende opvattingen van zijn ouders en het verstikkende milieu met alle gevolgen van dien.

Daar tussendoor loopt een actueler verhaal over de volwassen Teun, die zojuist gescheiden is en daarna ontslagen als verkoper van kopieermachines. Wel heeft hij een minnares, al klinkt die betiteling spannender dan de beschreven feiten.

Deze laatste verhaallijn in het boek vond ik erg taai en breedsprakig uitgewerkt. Het andere deel heb ik met veel plezier gelezen en bleef boeiend tot het eind.