Als je gepensioneerd bent, heb je eigenlijk het hele jaar vakantie. Toch heb ik de afgelopen periode echt als vakantie ervaren. Dat we twee keer woningruil deden in Nederland werkte daar uiteraard aan mee. Maar ook de periode thuis is er echt een vakantiegevoel over me gekomen. En dat had alles te maken met de Zusters. Zeven stuks maar liefs. Uiteraard heb ik het over de boekenreeks van Lucinda Riley ‘de zeven zusters’. De hype van deze boeken was al lang geweest. In de bibliotheek stond tenminste de hele complete reeks. Blijkbaar heeft iedereen ze al gelezen. Ik ging het ook maar eens proberen. Eigenlijk lees ik nooit zoveel en deze pillen van wel 600 tot 700 bladzijdes brachten me wel aan het twijfelen, of ik eraan zou beginnen. maar ik raakte totaal in de ban en las ze achter elkaar uit. Het is tijden geleden, dat ik zoveel las.

De boeken zijn geen hoogdravende literatuur, het leest makkelijk weg. Per boek volgen we één van de zeven geadopteerde zussen op haar zoektocht naar de biologische ouders. Het procedé is in elk boek ongeveer gelijk. Een verhaal speelt in het heden, maar daarbij zitten dan terugblikken met verhaallijnen over verschillende generaties ervoor. Dus krijg je ook te maken met levens uit de vorige eeuwen. Wat me er erg aan kon bekoren, was, dat we op deze zoektochten over de hele wereld kwamen. Alle werelddelen zijn wel aan bod gekomen. Daarbij werden soms politieke kwesties uit de geschiedenis in de verhaallijn opgenomen of verhalen over de culturen van volkeren zoals de Zigeuners, Maori of een Keniaanse stam. Ik kon heerlijk weg zwijmelen in al die onbekende werelden en levens van mensen.

Het zevende boek is bijna uit. Ik moet zeggen, dat ik daar nu ook wel blij om ben, want nu weet ik het wel. Ik krijg zomaar weer behoefte aan serieuze literatuur, maar dit was heerlijk voor het vakantiegevoel!