Nu ik toch op Texel was wilde ik er wel een volle dag op het eiland van maken. Dus verliet ik na de lunch het vliegveld en reed met de Texelhopper naar Oudeschild. Voor de deur van het museum Kaaps Skil werd ik afgezet.

Het museum is helemaal Texels, want de collectie bestaat uit wat vissers en duikers van het eiland vonden op de zeebodem. Die bodem ligt rondom Texel bezaaid met scheepswrakken uit de 17e eeuw. In die tijd ‘De Reede van Texel’ een plek om te laden en lossen van handelsschepen, oorlogsschepen en walvisvaarders. Bij storm kon het er flink spoken en dan verging er regelmatig wel een schip.

Met een grote maquette krijg je een indruk van de drukte op zee rondom Texel in de 17e eeuw.

Op de bovenverdieping werd de wereldwijde handel in de 16e, 17e en 18e eeuw belicht met Texel daarin als centrale rol. ‘Wereldreis’ heet de tentoonstelling en je kunt zogenaamd naar alle windstreken reizen. Aspecten als avontuur, rijkdom, gevaar, uitbuiting, gevaar en slavernij komen aan bod. Texelaars van toen vertellen hun verhaal, ondersteunt door vondsten uit scheepswrakken. De schepen van de Verenigde Oost-Indische Compagnie voerden een waar schrikbewind om hun waren te bemachtigen en te beschermen. De schepen waren dan ook zwaar bewapend. Een geschiedenis, die je moet kennen, maar waar we niet trots op mogen zijn. (Bij alle collages zijn de foto’s los aanklikbaar)

In de Oost haalden men specerijen, serviezen en textiel. Ik vond er prachtige staaltjes van serviesgoed bij, zoals gemarmerde borden en kom uit Toscane, een majolica kan uit Noord-Italië, twee flessenkoppen uit Frankrijk en zoutpotjes uit Portugal.

Zo zijn er opgedoken voorwerpen te zien, die bestemd waren voor een suikerplantage in Suriname. Gereedschappen waarmee de tot slaaf gemaakten hadden moeten werken.

Maar dus ook de luxeartikelen zijn opgedoken, die de plantagehouders een comfortabel leven moesten bieden, zoals Engelse kommen en borden. De boot met al deze spullen is gezonken bij Texel en nooit aangekomen op zijn bestemming.

In de kelder is te vinden, wat men heeft opgedoken uit het zogenaamde Palmhoutwrak, dat in 2014 is ontdekt door twee Texelse hobbyduikers met de rijkste lading ooit. Het schip moet zijn gezonken tussen 1645 en 1670. Het bevatte een lading kostbaar palmhout, vandaar de naam.

Ook bevatte het schip kisten vol zilverwerk, felgekleurd textiel, sokken met ingebreide levensboom boven de hiel, een luxe toiletsetje en andere kostbaarheden, die een unieke kijk geven op de rijkdom en het leven in de zeventiende eeuw. Na vier eeuwen op de zeebodem is dit alles in wonderlijk goede staat.

Er is een bruidsjurk gevonden, niet meer in heel goede staat, en een prachtige sjieke zijdenjurk met bloemmotief. Die jurk was de reden waarom ik naar dit museum wilde. Ik had er een boeiende driedelige documentaire over gezien op TV: ‘De Jurk en het Scheepswrak’. Hier kun je een podcast erover beluisteren, waarin men zich afvraagt: ‘Van wie is die jurk?’

Vanwege de kwetsbaarheid van de vondsten was alles in een vrij donkere ruimte tentoongesteld. Ik vond de jurk erg mooi om te zien en indrukwekkend ook, als je bedenkt, dat het zo lang onder water gelegen heeft.

De bloemmotieven zijn nog zo duidelijk zichtbaar in het zijde. Prachtig!

De hele tentoonstelling vond ik trouwens erg interessant en mooi geëtaleerd.