Met bijna een jaar ertussen pakten mijn zus en ik de draad op en gingen we weer een etappe doen van het Pieterpad. Vanwege loopproblemen van mijn zus verdeelden we één etappe in ongeveer twee keer 10 kilometer. Onze neef en zijn vrouw hadden hun B&B weer voor ons opengesteld. Ook gooide neef-lief zichzelf als taxichauffeur in de strijd en hij bracht ons naar het centrum van Groesbeek, waar hij ons bijna een jaar geleden al eens had opgehaald.

Dit keer lieten we Groesbeek al snel achter ons. Het landschap werd glooiend. Dat was genieten van de vergezichten.

Een wandelpad had de naam Binnepaedje en dat deed zijn naam eer aan. Het waren echt kleine paadjes tussen de weilanden door,

langs en over boerenbedrijven.

We waren ons ervan bewust, dat dit lieflijke landschap in de oorlog decor is geweest voor de strijd om Arnhem. Het kerkhof herinnert er het duidelijkst aan.

Helaas werd de lucht al dreigender en met het weerbericht (code oranje) in gedachte hoopten we er het beste van. Inmiddels hadden we de bosrand bereikt. Opeens zagen we dat de daar grazende koeien ‘en masse’ aan de wandel gingen, allemaal dezelfde kant op. Dat had voor ons een waarschuwing moeten zijn.

Opeens brak de hemel open en kregen we een stortbui over ons heen. We zochten ons heil onder de bomen in het bos. Maar voordat we goed en wel onze regenkleding aanhadden, plensde het net zo hard onder de bomen als daarbuiten. Bliksem en donder vergezelden de hoosbui, dus konden we niks anders dan onder de paraplu wachten tot dit natuurgeweld voorbij was.

Na ongeveer een half uur vervolgden we onze route in een nadruppend bos.

We beklommen de Duivelsberg, een onderdeel van de stuwwal van Nijmegen en de zon scheen alweer. Op de zogenaamde motte, die op de Duivelsberg is aangelegd rond 1012, konden we opdrogen in de zon. Een motte is een opgeworpen versterking, hier op een heel strategisch punt.

In de zon ziet een bos er veel vriendelijker uit, dan eerder op de middag.

We daalden langzaam af en kwamen in een waterrijk gebied.

Via een bijna onvindbaar bruggetje over het Wylermeer

kwamen er aan de overkant, waar we Duitsland inliepen.

Het dorpsplein van Zyfflich werd het eindpunt voor vandaag. We hoefden alleen nog maar op onze taxi te wachten.