We kwamen voor Escher, maar het museum is op zichzelf al kunst, dus laat ik ook wat van het gebouw zien. Ik vind het dan ook een prachtig mooi gebouw in art deco stijl van de architect H.P. Berlage (1856-1934). Het valt niet alleen op door de markante gele baksteen, maar ook door de ruimtelijkheid, stralende lichtinval en het moderne kleurgebruik. Het werd het allerlaatste werk van Berlage. Helaas maakte hij het eindresultaat nooit mee. Een jaar voor de oplevering overleed hij. Tachtig jaar later kunnen we stellen dat het gebouw nog altijd geliefd is bij bezoekers, kunstenaars en architecten en behoort tot een van de modernste en mooiste museumgebouwen van Europa.

Bron foto: architectenweb

Berlage had prachtige ideeën bij zijn ontwerp. Zo had de lange beglaasde pergola als doel om de gewone man het gevoel te geven dat hij een cultuurtempel betreedt, waarin hij in alle rust kennis maakt met de kunst. Daarmee neemt  hij geleidelijk afstand van het drukke straatgewoel. De rustige vijvers moeten hem voorbereiden op de aandachtige omgang met kunst.

Dan kom je in de monumentale hal, die slechts 12 meter breed is, maar door ingenieus gebruik van kleur, licht en vlakverdeling indrukwekkend groots lijkt. Tegen de wand zie je een kalksteenrelief van Willem van Konijnenburg (1868-1943) met een boodschap voor de bezoeker: ‘Eer het god’lijk licht in d’ openbaringen van de kunst’. Een engelachtige figuur wijst aan het volk de weg naar de kunst.

Ik zie dat ik vooral naar boven heb gefotografeerd, zo onder de indruk was ik blijkbaar van het kunstwerk, dat de hal middenin sierde. Deze foto geeft het effect van diepte, maar het is door een spiegeleffect de hoogte van het gebouw.

De hal en het hele gebouw is gesierd door de gele bakstenen, die Berlage liet bakken op een door hem aangegeven maat. Dat had iets te maken met de symmetrie, die ook sterk is doorgevoerd.

De betegeling en de kleurkeuze zijn ook zo apart.

Bijzondere hoekjes in de hal maken het wachten aangenaam.

Het restaurant op de binnenplaats is ook een mooie plek. Ik las dat het indertijd bij de bouw veel stof deed opwaaien. Men vond een restaurant/terras niet nodig. Berlage was zijn tijd ver vooruit.

Ik vind die plek zo fijn om te zitten door het licht maar ook de ruimte en de fijne akoestiek. Door de hoogte is er ruimte om één van de strandbeesten van Theo Janssen op te hangen. Ook leuk om dat weer eens van dichtbij te kunnen zien.

Er is nog veel meer over het gebouw te vertellen, maar dat is een apart museumbezoek waard, inclusief rondleiding door het hele gebouw met al zijn architectonische hoogstandjes. Nu ben ik niet eens boven geweest!