Bij het lezen van de recensie zou je denken, dat het een film is, waar je verdrietig van wordt. Het thema is niet erg opwekkend: twee mensen alleen, beiden ontslagen, drank speelt een negatieve rol naast eenzaamheid en verlangen. De ondertitel van deze negentiende speelfilm van de Fin Aki Kaurismäki is echter ‘tragi-comedie’. En dat is wat de film ook luchtig maakt. De onderkoelde humor naast alle fatalisme, die de hoofdrolspelers met zich meedragen, maakt het geheel wonderlijk positief. Gelachen wordt er niet veel, maar door mij stiekem wel!

Daarbij genoot ik van de aankleding van de film. Het had iets ouderwets, maar aan de radioberichten te horen, speelt het in deze tijd, want die gaan over de oorlog in Oekraïne. Het kleurgebruik en de interieurs van de appartementen, de karaokebar, de gevel van een bioscoop met alleen oude filmklassiekers op de aanplakborden, ik vond het mooi en sfeervol. De tijd lijkt er te hebben stilgestaan daar in Helsinki. Ook de liefde tussen Ansa en Holappa is van het ouderwetse soort, een hoffelijk verlangen zonder woorden. Daarbij vond ik de muziekkeuze mooi. Om een en ander toe te lichten zal ik de trailer plaatsen.