Bij de film van Jonathan Glazer is het hoofd-onderwerp, de Holocaust, slechts op de achtergrond aanwezig. Maar juist dat, zorgt ervoor dat de film zo bij je binnenkomt. Ogenschijnlijk is dit een film over het gezin van Auschwitz-commandant Rudolf Höss dat een vrijwel zorgeloos leven leidt pal naast het vernietigingskamp. Slechts door een muur gescheiden ligt daar een vrijstaand huis, omgeven door een idyllische tuin. Daar zie je Hedwig, de vrouw des huizes, genieten van alle bloemen en planten. Ze maakt zich druk, als een plantje dood gaat. Op de achtergrond hoor je steeds dramatische geluiden, commando’s geschreeuw en rook en vuur uit de verbrandingsoven.
Ik was vooral ook onder de indruk van de Deutsche Grüntlichkeit, die afstraalt van de film, zo’n overgeorganiseerde, tot in de puntjes verzorgde gezinssituatie. Net als de geoliede machines, die de concentratiekampen waren. Je kunt je bijna niet voorstellen, dat men een normaal leven kan leiden, met een vader die tijdens kantooruren de genocide optimaliseert en ’s avonds de kinderen in bed voorleest. Ze zien alleen hun eigen werkelijkheid en kijken weg van de rest. Een mooi voorbeeld daarvan is de vader, die met zijn zoon gaat paardrijden. Ze horen geschreeuw en schieten op de achtergrond en de vader zegt, ‘luister een reiger’. In de film zie je gelukkig ook de oma, die op bezoek komt en eerst bewondering uit over al het moois, dat het gezin heeft opgebouwd, maar dan toch plotseling vertrokken is, omdat zij zich blijkbaar wèl realiseert hoe het echt in elkaar zit. Zo zie je gaandeweg meer scheurtjes optreden, als er veranderingen staan te gebeuren. De tot dan toe voorbeeldige vrouw des huizes, weer een glansrol van Sandra Hüller, springt buiten proporties uit haar vel. Hoe lieflijk de beelden ook zijn, de film is huiveringwekkend en zet aan tot nadenken.
Sjannesblog 
Wat een schitterend perspectief van waaruit deze film gemaakt is! Staat genoteerd…
LikeLike
Heftige film.
Verstuurd vanaf mijn iPad
>
LikeLike
Gisteren gezien in Studio K. Een prachtige bioscoop met kapotte stoelen. Een film die je een spiegel voorhoud. Kijk jij weg of niet? De waanzin van cognitieve dissonantie. Op dit moment leven we in dezelfde waanzin. Wij gaan gewoon heerlijk door met wandelen en naar de bioscoop gaan terwijl stukje verderop mensen kapot worden gemaakt. Straks ga ik Sexy Beast kijken, ook een goede film van Glazer. Groetjes van een grieperige Pascal.
LikeLike
Wij nodigen vrienden uit en serveren ze heerlijke maaltijden zoals zuurkool met worst of kippensoep terwijl verderop in ons eigen land miljoenen dieren op dezelfde wijze worden vermoord als achter het muurtje in de tuin van Mevrouw Hoss.
LikeLike
Een heftige film. Schokkend. Ik kan niet anders dan de parallel met nu trekken. Dan voor zover we weten geen vernietigingskampen, maar heel veel doden. Wij wandelen en tuinieren door. Ik voel me er ongemakkelijk bij.
LikeLike
Ik hoorde gisteren op de radio over deze film. Huiveringwekkend.
LikeLike
Dit lijkt me best heftig om te zien, maar ik vind het goed en knap bedacht dat men het vanuit dit perspectief toont. Is dit ook niet een soort realiteit waar we nu in leven? De ogen worden gesloten en/of we kijken de andere kant op.
LikeLike
Zeker, een spiegel.
LikeGeliked door 1 persoon
Eigenlijk is er niets veranderd, ik bedoel wégkijken en negeren.
Elke dag kunnen we zien wat er buiten ons kleine landje gebeurd.
Ik word er erg verdrietig van.
Ik denk niet dat ik deze film kan zien, hoe mooi ook gefilmd!
Goed samengevat en mooi dat je de trailer erbij hebt gezet!
LikeLike
Heb meteen even de agenda van onze cinema bekeken, want ik wil deze graag zien. Ga morgen al denk ik
LikeLike
Dat lijkt me een heel heftige film, Ik weet niet of ik daar in mijn eentje naar toe zal gaan wanneer die ergens in de buurt draait. Misschien zou ik naderhand met iemand er over willen praten want ik denk dat het best moeilijk is om te verwerken .
LikeLike