In het Frans klinkt het als een gedicht: ‘Wanneer kom je terug?’ Gezongen door Barbara (1930-1997).

Oh zoveel dagen, reeds zoveel nachten,
Zo lang ben je al vertrokken.
Dit keer zei je, het is mijn laatste reis,
De laatste schipbreuk voor onze verscheurde harten.
Je zal zien, in de lente kom ik terug,
Want de lente is de tijd om over liefde te praten.
We zullen samen dwalen door de bloementuinen
En struinen door de straten van Parijs.

Vertel me wanneer je terugkomt,
Je weet maar al te goed dat de tijd die weg vliegt,
Niet meer in te halen valt,
Dat alle vervlogen tijd voor goed verdwenen is.

Maar de lente is reeds lang vervlogen,
Want dode bladeren kraken, houtvuren branden,
Parijs is zo mooi op het einde van de herfst.
Ineens hunker ik, droom ik, bibber ik,
Tintel ik, kapseis ik-en altijd op hetzelfde wijsje-
Ga ik, kom ik, veer ik mee, draai ik me om, slenter ik verder.
Jouw beeld achtervolgt me,ik fluister je toe,
Je geeft me liefdesverdriet, je maakt me gek.

Vertel me wanneer je terugkomt,
Je weet maar al te goed dat de tijd die weg vliegt,
Niet meer in te halen valt,
Dat alle vervlogen tijd voor goed verdwenen is.

Wat stom om nog van je te houden, hoe zinloos om je te beminnen,
Wat een kul om alleen om jou te geven,wat een domheid om je als lief te houden.
Als je niet begrijpt dat je terug moet komen,
Zal ik van ons samen de mooiste herinneringen bewaren.
Ik ga terug op weg, de wereld lacht me toe,
Ik zal me warmen aan een andere zon.
Ik ben geen type om te sterven van verdriet,
De deugd der zeemansvrouwen is me vreemd.

(bron: lyricsmode.com)