Wandelen, ik hou ervan en het is ook heel goed voor me. Juist nu in deze periode van chemokuren loop je de chemotroep eruit. Dus is wandelen voor mij ook een noodzakelijk kwaad. Maar op een snikhete dag wandelen, dat is toch ook niet echt een optie. Daarom besloot ik in de avond te gaan. Die rode ploert stond onverbidderlijk te schijnen, maar had wel al minder kracht. Bescherming bleef dus geboden. Voorzien van een dikke laag factor 30 en een stevige hoed vertrok ik.

De rietlanden waren mijn doel. In de bermen zag ik bloemetjes in dat prachtige avondlicht.

Zo laat op de dag verwachtte ik niet veel van de vogel-oogst en dat klopte. Ik zag de rietgors van de zon genieten

en wilde ganzen vlogen over. Dat was alles.

Bij het riet waren gewone oeverlibelles en de kleine vos nog wel actief.

De picknicktafel stond er verleidelijk bij. Ik moet elke keer lachen om dat bloemetje, dat deze tafel midden in de natuur siert. Het wordt goed bijgehouden, is nooit verlept. De tafel staat er ter nagedachtenis van iemand, die hier ook altijd genoten heeft, net als ik.

Een rustpauze is onnodig vandaag. Ik liep door, richting bewoonde wereld en op huis aan. De weg waar ik op te lopen kwam is jarenlang de fietsroute naar mijn werk geweest. Dan zag ik in alle jaargetijden, wat ik in mezelf bestempelde als “het mooiste weitje van de wereld”. Daar is het geen straf om schaap te zijn. Vanavond zag ik het weer bevestigd.