De datum stond al een tijdje gepland. Want dit is de tijd van bloeiend boekweit en met reeën en andere grazers kan dat mooie plaatjes opleveren. Op de warmste dag van het jaar stonden wij dus in de avond op de Westerheide. In de schaduw was het aangenaam. De zon hield nog lang zijn kracht.

We werden verrast door de aanwezigheid van veel kleine vogeltjes, die ik niet allemaal bij naam ken. De Bonte Specht dan wel. Roodborstje ook en misschien een Tapuit.

Onderweg door het bos ontdekten we een ree. Die scharrelde wat rond op zoek naar een plek om te gaan liggen en te herkauwen. Hij was totaal niet schuw, maar wij bleven evengoed op gepaste afstand hoor.

Aangekomen bij het ons bekende “boekweitveldje” bleek de boekweit schraal te groeien. Of waren we te laat? Helaas we moesten het er mee doen. Het mooie witte vliesje, dat we van voorgaande jaren in ons geheugen hadden, moesten we vergeten. Er liepen wat grazers rond, die het laatste beetje boekweit verorberden.

De dieren hadden op een gegeven moment genoeg van de boekweit en sjokten richting de heide.

Ik probeerde daar nog iets fotografisch met het geel van de bloemen waar ze langsliepen.

Ook moesten er nog een paar portretten geschoten worden.

Ondertussen had een haas het boekweitveldje ontdekt.

Er was dus van alles te zien. We genoten als vanouds van de prachtige avond hier. Maar de dieren waar we eigenlijk voor kwamen, lieten zich niet zien. We wachtten tot de zon onder was en moesten onderkennen, dat het er niet in zat vandaag. We mochten blij zijn met dat ene ree, aan het begin van de avond. Je kunt nou eenmaal niet alles hebben.