De schrijfster kende ik van psychologische thrillers, die ze samen met haar man schreef onder hun synoniem Nicci French. Dit boek is van haar alleen. Haar schrijfstijl vond ik erg fijn, duidelijk, mooi geformuleerd zonder wolligheid. Ze heeft mijn aandacht goed weten vast te houden met het gegraaf naar gebeurtenissen uit het verleden. Dit verhaal is geen thriller.

Bron samenvatting van Hebban: Eleanors kinderen vinden het de hoogste tijd dat hun halfblinde, vierennegentig jaar oude moeder naar een verzorgingshuis gaat. Eleanor stemt daarmee in, maar staat erop haar bezittingen zelf uit te zoeken, in plaats van die taak aan de familie over te laten. Ze heeft namelijk het een en ander te verbergen. Nadat haar eerste poging om haar geheimen te vernietigen eindigt in een bijna fatale brand, draagt haar kleinzoon zijn vriend Peter voor om haar te helpen. Samen met Eleanor sorteert Peter geduldig alle oude brieven en foto’s. Wanneer ze stuiten op een stapeltje liefdesbrieven wordt zijn nieuwsgierigheid gewekt. Hij weet de oude dame zo ver te krijgen dat ze het grote geheim van haar leven met hem deelt. Terwijl Eleanor vertelt komt het verleden weer tot leven: de oorlog, waarin een gepassioneerde maar onmogelijke liefde opbloeide die vele levens daarna bepaalde.