Contradictio in terminis

Vogels fotograferen: een contradictio in terminis. De afgelopen winterperiode had ik geen vogels meer gefotografeerd. Daarom merk je nu pas hoe moeilijk het eigenlijk is om een vogel scherp op de foto te krijgen. De moeilijkheid is, dat de meeste vogels niet gaan zitten poseren, laat staan op een plek zonder takken of iets anders in het gezichtsveld van jou en de vogel. Het vraagt dus goed richten van de lens op de vogel, tussen de takken door. En dan nog even scherpstellen en dan….is negen van de tien keer de vogel alweer gevlogen.

Het komt er dus op neer, dat sommige vogels zich niet laten fotograferen en als het lukt is het een toevalstreffer. Je kunt je kansen vergroten door heel veel oefenen.

Ik zag een gezellig groepje staartmeesjes in het bos. Beweeglijker vogeltjes zijn er niet geloof ik. Hier is mijn fotoserie van beelden, die ik meestal niet laat zien en meteen de prullenbak in gooi. Voor één keer een kijkje achter de schermen. Hier zaten ze net nog

Zie je er één zitten?

en nog één, maar waar is de staart?

en hup, vloog ie weer weg

Dit was het beste resultaat van de dag. Helaas, volgende keer meer geluk. Ja, want een beetje geluk heb je soms ook nodig.

En dat geluk had ik toen ik de ransuilen weer zag. Die blijven onbeweeglijk zitten en daarvoor geldt bovenstaand verhaal dus niet.

11 gedachtes over “Contradictio in terminis

Geef een reactie op Judy Reactie annuleren