Vorige week eindigden we onze wandeling bij station Opheusden en nu was dat de startplaats van vandaag voor etappe 3 en 4. Het weer was totaal anders. Vorige week hadden we de hele dag helder weer, zon en blauwe luchten en nu begonnen we in de mist.

Die mist bleef bovendien de hele dag hangen. Je zou zeggen, een dag om somber van te worden, maar wij hebben met zijn zessen verschrikkelijk genoten. De wereld om ons heen was dan wel klein, maar dat leverde heel speciale vergezichten en doorkijkjes op. Je zou het niet verwachten, maar de ‘oh’s en ah’s’ waren onderweg niet van de lucht.

De temperatuur bleef rond het vriespunt, waardoor de rijp een groot gedeelte van de dag bleef zitten. Echt een winterse uitstraling.

Specifiek voor de streek waar we doorwandelden waren de boomkwekerijen en de boomgaarden. Het is hier immers de Betuwe,

een mooi landelijk gebied.

We verlieten de asfaltweg en liepen Heerlijkheid Hemmen in, een parkachtige omgeving in Engelse landschapsstijl.

We passeerden eerst de kasteeltuin. Helaas konden we alleen maar door het hek naar binnen gluren.

We zagen de ruines van wat ooit Huis Hemmen was. In de Tweede Wereldoorlog zaten de Duitsers erin en dat is de reden, dat het totaal vernietigd werd door de geallieerden.

We vervolgden onze weg langs de Linge,

totdat we een koffiestop deden in een pannenkoeken-boerderij ‘Aan de Linge’.

Ik zette een aantal opvallende bomen op de foto, die we onderweg passeerden.

Zo kuierden we op Zetten aan.

In het centrum van het dorp, op het Wilhelminaplein, staat een bevrijdingsmonument.

Dat herinnert aan de heftige strijd, die in Zetten gevoerd is. Uiteindelijk werden de Duitsers teruggedrongen tot achter de Linge. Zo’n rivier was vaker de inzet van een hevige strijd, wat je dus terug ziet in het hele gebied, dat wij doorkruisen. De tegels op het monument zijn een eerbetoon aan allen die meehielpen om de Betuwe te bevrijden.

Bovenop het monument zie je een symbolische weergave van de loopgraven.

Een wandelaarster was speciaal geïnteresseerd in “het Witte Huis’, tegenwoordig een verzorgingshuis voor dementerende ouderen in Zetten.

Zij had er vroeger in het internaat gezeten om een opleiding te doen. Wij konden vanachter het hek het prachtige gebouw bekijken.

Toevallig kwam er een vuilnisauto aan, die de poort openmaakte en wij glipten mee naar binnen het terrein op. Wij zochten daar een monument van een granaatinslag, dat hier zou zijn volgens ons routeboekje. Tijdens WOII was dit huis het hoofdkwartier van de Amerikaanse 101ste Airborne Divisie.

We werden binnengelaten in het huis door een medewerkster, die ons zag zoeken, want het bleek, dat het monument niet buiten, maar binnen te vinden was.

Nu konden we meteen het monumentale gebouw even aan de binnenkant zien. Vooral een leuke flashback voor de voormalig internaatbewoonster.

Wordt vervolgd.