Voor mij was het de derde keer in korte tijd, dat ik naar de Volgermeer ging nu met de maandagochtend wandelgroep. Het accent kwam dit keer in eerste instantie te liggen op de bloemenpracht daar. Hoewel er duidelijk veel minder in bloei stond dan vorig jaar, was er genoeg om te bewonderen en op naam te brengen. Eigenlijk was deze wandeling met Huis aan het Water mijn éénjarig jubileum, lees hier maar.

Ik nam mij weer voor om nu eens alle namen van de bloemen, die we daar zagen, te onthouden. Ben benieuwd. Niet alles is scherp geworden. Het woei hard, dat is mijn excuus.

Margriet – klaproos – veldsalie – blaassilene – ? – ? – kleine ratelaar – kleine pimpernel – biggenkruid – reigersbek – ? – weegbree- wikke- zuring. Wie helpt om het lijstje compleet te maken, want ik ben er nu alweer een aantal vergeten.

Vervolgens zetten we er nog even flink de pas in. We liepen tot de stapstenen. Dat was de eerste barrière die we moesten nemen.

We genoten van die mooie Volgermeer. De omlijsting was het gezang van de kleine Karekiet  de rietzanger.

Vervolgens hadden we nog twee keer een hek als obstakel. Geen hek met keurige opstapjes, nee. We moesten er boven overheen klauteren. Het werd me niet toegestaan foto’s te nemen van die klimpartij, maar iedereen heeft het er goed afgebracht.

Er kwam alweer veel te snel een einde aan deze heerlijke wandeling.

We passeerden de officiële ingang van de Volgermeer, waar het standbeeld van de turfsteker nog getuigd van de geschiedenis van de Volgermeer. Men had hem een petje tegen de zon gegeven, wel lief. Hier lees je de geschiedenis, waar ik ooit op mijn blog al eens over schreef.