We hadden afgesproken met Arnold van der Zee en andere leden van zijn fotocommunity bij de monumentale ingang aan de Wijde Appelaarsteeg in het centrum van Haarlem.

De Bakenesserkamer is het oudste hofje van Nederland, gesticht in 1395. Arnold had voor elkaar gekregen, dat de bewoonsters van het hofje op de enige dag van de week, dat ze gesloten zijn, voor ons de poort openden.

We kregen een warm onthaal in de tuin met koffie, thee en lekkere koek.

Het Hofje De Bakenesserkamer is gesticht door Dirk van Bakenes. Deze rijke Haarlemse stadbestuurder bepaalde in zijn testament dat er een hofje gebouwd moest worden dat zijn naam zou dragen. Het hofje was bedoeld voor alleenstaande, oude vrouwen die niet zelfstandig konden wonen. Het had 20 ‘camers’, want zo werden de kleine woningen destijds genoemd. Vandaar dat dit hofje De Bakenesserkamer heet.

De gevelsteen boven de ingang bevat naast de naam van de stichter nog een bijzonder raadseltje: voor Vrouwen acht en twee mael ses. Je kunt erin lezen, dat er 20 kamers zijn (8 +2 x6), maar ook, dat de leeftijd van de vrouwen 60 jaar is. (8+2×6)

Wij mochten twee huisjes bezoeken. Inderdaad zijn ze piepklein. Vroeger leefden de vrouwen alleen beneden. Achter een gordijn was toen een bedstee. De bovenetage lag vol met turf, die nodig was voor de verwarming beneden. Nu slapen de vrouwen boven en hebben ze de keuken achter het gordijn. Dat levert natuurlijk extra ruimte op, wat beter past bij onze huidige woonmaatstaven.

Het huisje van Willemijn was vrij ruim, maar erg smaakvol ingericht.

Het andere huisje was heel wat voller gezet. Ook die inrichting heeft zijn charme. We kwamen tenminste niet uitgekeken.

De bewoonsters waren trots op hun huis en mochten ook gefotografeerd worden. Willemijn zat in de tuin.

Agnes liet zich graag binnen op de foto zetten.

Zij vertelde graag over haar spullen, die ze in kringloopwinkels op de kop had getikt, zoals het bijzondere vosje, dat een schenkkannetje bleek te zijn.

Er was ook nog de regentenkamer. Dat huis was groter dan de rest en wordt nu gebruikt voor feestjes en partijen, waarvan het gezelschap uit meer mensen bestaat, dan de dames in hun eigen huisje kunnen ontvangen.

En dan hadden we nog de beeldschone tuin, die de dames zelf onderhouden.

Vroeger moesten de vrouwen hun water halen bij de waterpomp in de tuin. Gelukkig hebben ze nu elektriciteit, water en verwarming in hun huizen maar de waterpomp mag blijven voor de sier.

Het is een aparte manier van wonen zo. Voor ons was het prachtig om te bekijken, maar je moet er van houden.