Je hoopt het nooit mee te maken, te water raken in een auto. Ook hoop ik nooit mee te maken, dat ik aan de kant sta en zie, dat er iemand in het water ligt. Dat dilemma van springen en helpen of slechts toekijken. Ik denk dat ik niet spring, want ik kan te slecht zwemmen. Bij de BHV cursus heb ik ooit geleerd, zorg bij het redden van iemand altijd, dat er geen twee slachtoffers vallen. Oké, maar dat klinkt dan weer erg slap.

Het kleine boekje van Judith Koelemeijer gaat hierover. We kijken mee in het proces van iemand, die in een auto zit, die langzaam vol stroomt met water en het besef van de inzittende dat dit het einde voor je betekent. En de vraag waarom er niemand aan de kant iets lijkt te doen. Gelukkig heeft er iemand heldenmoed en zien we hoe deze gebeurtenis het leven van beiden voorgoed verandert. Het zet je aan het denken, dit kleine boekje.
De redding is een waargebeurd, troostrijk verhaal over lot, toeval en kwetsbaarheid, over redden en gered worden en over de ultieme vraag: wat zou jij doen voor een mens in nood?
Ik ben net als jij: ik hoop het nooit te moeten meemaken…
LikeLike
Hier nog zo iemand die het nooit hoopt mee te maken, kan ook te slecht zwemmen. Lijkt me vreselijk, het zelf meemaken en de machteloosheid als je het ziet gebeuren.
Verstuurd vanaf mijn iPad
>
LikeLike
Ik heb over dit boek gelezen en ook ik zou niet springen. Vorig jaar heeft een Delftse student een vrouw gered, hij bedacht zich geen seconde. Zo moedig!
LikeLike
Ik weet niet of ik dit durf lezen…
LikeLike
Ik loop liever een flink stuk , dan dat ik aan het water parkeer. Het is voor mij een grote angst om met auto en al in het water terecht te komen.
LikeLike