Op een door-de-weekse avond in een bijna volle bioscoopzaal. Dat moet iets zeggen over de kwaliteit van de film. Dat hij de Gouden Palm won, wist ik wel, maar dan moet je toch nog zelf zien of je het ermee eens bent. Maar ik kan niets anders zeggen, dan dat ik het een prachtige film vond, boeiend van begin tot eind. Het is de eerste film die de Iraanse filmlegende Jafar Panahi (Taxi Teheran, No Bears) maakte na een jarenlang beroepsverbod en zeven maanden gevangenschap. Hij verwerkte zijn eigen ervaringen en die van zijn medegevangenen in een traditioneel drama, waarbij woede, humor en morele vragen op subtiele wijze samenkomen. De kernvraag van de film is ‘Moet je geweld met geweld bestrijden, of kun je die cirkel ook doorbreken?’ Interessant vond ik ook om een glimp op te vangen van Iran. De bijzondere natuur, maar ook de stad, die moderner aandeed, dan ik had gedacht.

Het officiele verhaal van Cineville: Een stem en wat zacht gekraak, meer heeft monteur Vahid niet nodig om ‘m te herkennen: Eghbal, de beul die hem maandenlang gemarteld heeft in de gevangenis. Op een vroege ochtend loopt de man zijn garage binnen, en alhoewel Vahid tijdens de martelingen altijd geblinddoekt was, weet hij het bijna helemaal zeker: dit is de persoon door wie hij zijn baan, vrouw en leven is kwijtgeraakt. Zonder na te denken ontvoert en drogeert hij de man. Maar is het ‘m wel echt? Terwijl Vahid zoekt naar medegevangenen die de identiteit van zijn beul kunnen bevestigen, ontstaat er steeds meer discussie over wat ze precies met hun gevangene willen doen.