Op de Amsterdamse Zeedijk viel mijn oog op dit uithangbord. Het donkerbruine café dat eraan vast zit, draagt onmiskenbaar de naam ‘De roode laars’. 
Thuisgekomen, ging ik even googelen. Zo kwam ik te weten, dat dit vroeger het café is geweest van de oma van Kees van Beijnum. Zijn beroemde boek ‘Dichter op de Zeedijk’ speelde in dit café. Hier een stukje uit het artikel ‘ Het Amsterdam van Kees van Beijnum’ over het café:
Hij begint aan Dichter op de Zeedijk. De hoofdpersoon, Contstant Wegman, groeit op in De Rode Laars op de Zeedijk. Het is een hotel-café met twijfelachtige reputatie, dat door zijn grootmoeder met ijzeren hand wordt gerund. Hij brengt het grootste deel van zijn jeugd door onder het biljart, waar hij de vaste klanten nauwlettend in de gaten houdt. Een illuster gezelschap buurtbewoners passeert de revue. Drietje, die zijn bouwvakkerspet al jaren niet meer van zijn hoofd heeft gehaald en voor elke zin die hij zegt eerst een kleretyfus of pleurisnogantoe ten gehore brengt. Of Dikke Vera, die twee krukken nodig heeft aan de bar en af en toe met een man naar boven verdwijnt. En niet te vergeten Smeuling, een dwerg die in de Oudezijds Armsteeg een verhuurbedrijf in bakfietsen bestiert en steevast aan de bar in slaap valt. Maar boven alles observeert Constant zijn drank- en goklustige grootmoeder, die onder het dobbelen met één oog in de gaten houdt of de barjuffrouw geen bier uit de tap laat lekken en met het andere oog hoeveel klandizie er bij de concurrentie naar binnen gaat.
De schrijver woonde als kind vlakbij het voormalige landgoed. Hij vond daar veel scherven, wat hem op het idee bracht om later archeoloog te worden. Dat heeft anders uitgepakt, hij werd leraar. Toch bleven die scherven hem intrigeren en zoals hij het formuleerde is hij begonnen om in figuurlijke zin de scherven te lijmen. Scherven kunnen een verhaal vertellen. Die zoektocht naar verhalen heeft hij vele jaren later voortgezet, niet als archeoloog op zoek naar nog meer scherven, maar via internet. Het boek van de Wikkelkinderen is hieruit voortgekomen. Het is een mix van historische feiten en de fantasie van de schrijver. 
Na afloop trok ik de stoute schoenen aan en vroeg om een handtekening van Guus de Wildt. Nog nooit eerder vroeg ik iemand om een handtekening, maar bij deze gelegenheid moest ik het gewoon doen. Het maakte het voor mij compleet.
Meer tegenstellingen vind je 
(Uit de Volkskrant van zaterdag 7 oktober 2017)
Ik was helemaal weg in het Engeland van de vorige eeuw. De prachtige Engelse huizen, de geweldige acteurs, de natuur en de aankleding van alles deden me weer smullen. Het verhaal zet de standenmaatschappij en de omgangsvormen, die wel en niet gepast zijn bij je stand goed neer. Op zo’n groot scherm komt dit soort films zo veel beter tot zijn recht, dan op TV. 
Het is er nog best uitgestrekt. Het Geestmerambacht is een meer waar je omheen kunt wandelen over gras- en dijkpaden en stukjes bos. Je vindt er orchideeënweides. (uiteraard in een ander seizoen) 
Het is er heerlijk rustig, maar in de toekomst wil men er een toeristische trekpleister van maken. Gevreesd wordt, dat het uit is met de rust en dat er bepaalde vrij zeldzame dier- en vogelsoorten zullen verdwijnen.
We genoten van alle kleurenpracht die de herfst ons nog te bieden heeft.. 
Deze krekel (of sprinkhaan) kwam bij ons in het zonnetje zitten.
Ondertussen zijn we weer helemaal bijgepraat over wat ons al zo beziggehouden heeft de afgelopen periode. We hadden een heerlijke middag. Goed begin van het weekend.
Gisteravond was er een voorlichtingsavond. De plannen zitten goed in elkaar en de voortrekkers zijn enorme enthousiastelingen en idealisten. Geweldig leuk om bij die 
Tijdens onze fietstochten en wandelingen, die we maakten 
Wat ons daar in het oog sprong was het zwart-witte ding op tafel. Het was gewoon een zelfgemaakte reclame, maar wel een hele goeie. 
Deze laatste foto geldt als mijn deelname aan de foto-uitdaging, de tegenstelling ZWART – WIT van deze week bij 