Vondst

Tijdens de verhuizing vond ik ze. Ik wist niet dat ik ze bewaard had: een stapeltje brieven van mijn broer, geschreven op 11 jarige leeftijd vanuit het semenarium aan zijn ouders en zusjes. Het zijn uiteraard heel kinderlijke brieven, maar wat een impact hebben ze nog, 46 jaar na datum! Het waren meest vragen om spulletjes, die bij het volgende bezoek door het thuisfront meegenomen moesten worden. Ook omschrijvingen van ogenschijnlijk onbeduidende voorvallen op school. Het had inhoudelijk niet zo veel om het lijf. Maar vanuit de wetenschap nu, werd ik heel verdrietig bij het lezen van de brieven. Wat erg om je kind zo jong uit huis te plaatsen. mijn ouders dachten er goed aan te doen. Het paste in de tijdgeest van toen. Bovendien was het een hele eer, als je zoon priesterstudent was. Voor mijn broer heeft het allemaal niet zo goed uitgepakt. Buiten dat hij uiteraard geen priester geworden is, hebben de jaren op het semenarium diepe sporen bij hem achter gelaten.

Brief62

4 gedachtes over “Vondst”

  2. Ik heb het altijd raar gevonden dat kinderen van twaalf weggestopt werden, niet op een min of meer normale kostschool, maar bij een opleiding voor een beroep met ernstige konsekwenties die je als je twaalf bent niet kunt overzien. Van ‘roeping’ kon bijna geen sprake zijn. In katholieke milieus werd het priesterschap soms overdreven verheerlijkt en dat lokt wel als je elf of twaalf bent. Is het raar dat er priesters zijn die moeilijkheden hebben met het celibaat, en dat met uiteenlopende gevolgen? Is het raar dat veel priesters zo wereldvreemd zijn, nadat ze vanaf hun twaalfde op een voetstuk stonden? Is het raar dat het hogere echelon in Rome het contact met de realiteit al lang kwijt is?

    Like

    Beantwoorden

  4. Hoi Sanne,
    Het spijt me te lezen dat het voor je broer een traumatische ervaring is geweest, zijn tijd op Ravensbos. Ik ben zelf op Ravensbos geweest. Binnenkort is er een reunie, niet officieel, gewoon een mogelijkheid om diegenen die je wilt ontmoeten, tegen te komen. Verhalen en herinneringen te delen. Ik ken zelf niet iedereen die komt, maar ik ga ervan uit dat iedereen een verhaal heeft en dat elk verhaal erkent en herkent moet worden. Ik weet niet of hij dat zal willen, maar het is een uniek moment en wordt niet herhaalt in die vorm. Maar als hij een keer gewoon alleen met mij wil praten, dan is dat ook een mogelijkheid.

    Groetjes,
    Peter

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie