Aaf Brandt Corsius begint haar column in de Volkskrant vanochtend als volgt: Vraag een willekeurige vrouw van iets boven de 45 wat haar favoriete plaat aller tijden is (mensen in deze leeftijdscategorie hebben het gewoon nog over platen), of anders de plaat die ze, zoals mensen altijd gevraagd wordt, al is het een situatie die zich, meen ik, toch zelden voordoet, naar een onbewoond eiland zou meenemen, en ze zal zeggen: BLUE van Joni Mitchell, I Wish I had a river I could skate on. Ik val dus ruim in de genoemde leeftijdscategorie, maar ik heb  nooit zo’n voorkeur voor bepaalde muziek gehad, zodat ik die mee zou nemen naar een onbewoond eiland. Ik heb nooit namen kunnen onthouden, laat staan om daar muziek aan te koppelen. Maar ik hou wel van muziek. Dus ik ben gaan googlen hoe de genoemde muziek klinkt en of het me misschien toch bekend in de oren klinkt.  Ik weet wel dat ik Joni Mitchell prachtig vind zingen. Ook is zei een stijlicoon uit de 70tiger jaren. Maar dat ik er meteen van moet huilen, zoals Aaf in haar column schrijft, is nou ook weer niet het geval, maar het is een prachtig lied.

http://youtu.be/bVwo9IQMWM0