Zie deel 1 en 2: Ik fietste elke dag langs de Zaan naar het centrum van Zaandam. Het eerste schooljaar was best zwaar. Je kunt het wel een cultuurshock noemen. De Zaanse arbeiderswijk met een andere mentaliteit dan ik gewend was in het Zuid-Limburgse dorp waar ik vandaan kwam, was een goede leerschool. In de klas had ik de pech, dat er een kind met grote gedragsproblemen, die vanwege plaatsgebrek op het speciaal onderwijs(LOMschool), tijdelijk in mijn groep moest worden opgevangen.  In mijn klas liep hij voortdurend van zijn plek, riep dingen door de klas enzovoort. Onhoudbaar voor mij om orde te houden, dat wil zeggen, de rest van de klas luisterde goed naar mij en keken ondertussen ademloos toe naar de gedragingen van hun klasgenoot. Toen hij eenmaal weg was, dacht ik eindelijk rustig te kunnen gaan lesgeven, maar helaas. Er was een kind, die erg goed had gekeken naar het afwijkende gedrag en dacht dat ook te kunnen. Kortom, ik had mijn handen vol dat eerste jaar.

Het was zwaar. Herhaaldelijk kroop ik om half 7 mijn bed al in, doodmoe, maar ook niet wetend hoe ik mijn leven buiten mijn werk om vorm moest geven. Ik ging van huis naar werk en vice versa, verder kwam ik de deur niet uit. Elke woensdagavond was dan een lichtpuntje. Verder sleepte ik me door de tijd heen. Ik heb nooit iemand verteld hoe zwaar ik het had. Ik gaf het ook eigenlijk niet aan mezelf toe, want ikzelf had immers het besluit genomen om in het ‘Noorden’ te gaan solliciteren. Ik zou toch niet met hangende pootjes terug gaan naar mijn ouders, zodat die konden zeggen: ‘we hadden je toch gewaarschuwd’.

Gelukkig kwam er na één jaar een einde aan de baan in Zaandam. In het centrum van de stad was sprake van krimp. Dat betekende minder kinderen op school, een groep minder, degenen die het laatste was aangesteld moest weer als eerste weg. Dat was ik dus. Aan de ene kant was ik opgelucht, maar aan de andere kant doemde het spookbeeld op, dat ik weer terug moest naar mijn ouders. Want tot overmaat van ramp had mijn hospita te kennen gegeven, dat ze stopte met de verhuur van kamers. Dus daar stond ik zonder baan en zonder woonplek.