We hebben een Cinevillekaart. In deze donkerste tijd van het jaar gaan we dus regelmatig naar de film. Een korte bespreking van twee films.

Toni Erdman  Een film over een vader die ziet hoe ongelukkig zijn dochter eigenlijk is. Ogenschijnlijk is ze  maatschappelijk heel geslaagd. De vader is dat helemaal niet. Vader en dochter zijn zo verschillend, ze begrijpen elkaar niet. De film gaat over hoe je werk je kan opslokken en je vergeet te leven. Op een tragi-komische manier is er vorm gegeven aan dit thema. De film zit vol met heel verrassende, onrealistische gekke wendingen, maar de kern van het verhaal is heel herkenbaar. Mooi gedaan!

Just la fin du monde gaat over een jonge schrijver, die na 12 jaar weer contact zoekt met zijn familie. Hij wil ze gaan vertellen, dat hij dood gaat. Je belandt midden in familieruzies. Iedereen reageert bozig, onaardig naar elkaar. De gesprekken verliepen heel stroef. Ik voelde me heel ongemakkelijk erbij. Niemand was echt zichzelf, niemand had een goed contact met een ander. Gaandeweg ging ik bedenken, dat de regisseur je wilde laten nadenken over het fenomeen familie. Weliswaar op een heel uitvergrootte manier zie je patronen, die misschien wel in meer families voorkomen. Hoe goed ken je je familie en kennen ze jou. Weet je van elkaar wat je bezighoudt, wat je zielenroerselen zijn? Een tragische constatering, dat je het vaak niet van je familie moet hebben.