Ik kan nooit meer gewoon naar foto’s en films van Ed van der Elsken kijken. Voorafgaand aan ons museumbezoek van de tentoonstelling over Ed van der Elsken keken we op TV naar de documentaire die een vriend van zijn zoon Daan heeft gemaakt over de zoektocht naar de invloed van de beroemde vader op zijn leven. Hij heeft al 15 jaar last van depressies en ging op zoek naar oorzaken buiten de genetisch bepaalde. Daarvoor kwam hij terecht bij de vrije opvoeding, die zij kregen en vooral bij zijn vader waar hij zich geen knuffel van kan herinneringen. Samen met de vriend keek Daan terug naar oude filmfragmenten, die hij nooit had willen terugzien. Van hem, zijn zusje en moeder is enorm veel op film gezet door vader Ed. Toen zag hij, dat er wel geknuffeld werd. Hij had dat niet goed in zijn geheugen zitten, maar je zag ook dat alles op die films op effectbejag ging. Ed commandeerde de kinderen over wat ze even leuk moesten doen. Alles was buitenkant, wat was er echt? Alles stond in dienst van het werk van Ed, de beroemde vader,. Ik vond het triest om te zien hoe de zoon leed onder zijn ziekte en hij leed er op zijn beurt onder te zien wat zijn gedrag teweeg bracht bij zijn eigen dochter. Ik vond het frappant dat hij nu ook de film kiest als middel om met zijn ziekte in het reine te komen.

In het Stedelijk Museum was het enorm druk in de zalen waar de foto’s hingen van de beroemde fotograaf. Overal waren ook films te zien. Het was erg onrustig door de drukte.  Ik heb zijn werk altijd bewonderd, maar vooral naar de films kijk ik nu anders. Ed van der Elsken was erg van zichzelf overtuigd. Hij werd natuurlijk door iedereen in de zestig, zeventig en tachtiger jaren op een voetstuk geplaatst. Het was in die tijd heel bijzonder wat hij deed. Maar nu zie ik dat elke medaille zijn keerzijde heeft. Thuis heb ik in alle rust het fotoboek ‘I Love you’ doorgebladerd. Hij was een fantastisch fotograaf, dat blijft zo.