In het fotografiemuseum, gevestigd in een statig herenhuis aan de Keizersgracht in Amsterdam, zagen we een aantal tentoonstellingen van geheel verschillende aard.

Santu Mofokeng neemt ons met zijn fotografische verhalenreeksen mee naar Zuid Afrika. Samen met een tijdlijn die de geschiedenis van het land even op een rijtje zet krijg je een goed beeld van de ontwikkelingen daar. Mooie beelden in zwart-wit.

Van een heel andere orde is de modefotografie van Erwin Blumenfeld. Na een periode van zwart-wit-fotografie ging hij experimenteren met kleur en vorm.

De officiële tekst over Eddo luidt: Zijn bijzondere repertoire van vormen en kleuren dat hij ontwikkelde na zijn vertrek naar de Verenigde Staten in 1941 maakte hem tot een van de origineelste modefotografen in New York. Het vrouwelijk lichaam en de dood vormden de grootste inspiratiebronnen van Erwin Blumenfeld. Ondanks de modieuze frivoliteit onderscheidde hij zich door op surrealistische wijze de verborgen aard van zijn onderwerpen naar voren te brengen; het doel van zijn zoektocht was niet realisme, maar het mysterie van de werkelijkheid. Hij werkte freelance voor bladen als Harper’s Bazaar, Life en Vogue. De tentoonstelling van zijn werk in Foam richt zich op de kleurenfotografie die hij in zijn periode in New York ontwikkelde (1941-1960) en hem wereldwijde erkenning bezorgde.

Inderdaad vond ik zijn werk erg creatief en origineel. Hij rekende zichzelf tot de kunststroming Dadaïsme. Hij was één van de eerste modefotografen, die begreep, dat het niet alleen om de mode gaat, maar om een model iconisch neer te zetten.