Dit romandebuut van Ocean Wong lazen we met de leesgroep. Ik las nooit echt lang achter elkaar door, dus met veel onderbrekingen. Dat gaf ik er de schuld van, dat ik niet goed in het boek kwam. De recensies zijn lovend en de thematiek kon me ook boeien en toch was ik niet laaiend enthousiast. In het begin van het boek was ik onder de indruk van de dichterlijke manier van schrijven. Ocean gebruikt prachtige taal, maar gaande weg ging het me tegenstaan. Het werd een beetje veel. Maar in de leesgroep, waar meer mensen gelijksoortige ervaring hadden als ik, gaf men ook als oorzaak, dat de schrijver veel verhaallijnen door elkaar laat lopen, het ene moment speelt in het leven van de schrijver (Hondje) nu, dan zijn we weer ver terug in de tijd dat zijn grootouders in Vietnam woonden. Dat was af en toe verwarrend.

Maar afijn, het is een knap boek van deze 28 jarige schrijver/dichter, opgegroeid in een Vietnamese cultuur, met familie, die kamt met de trauma’s van de Vietnamoorlog. Het is in feite een brief aan zijn moeder, die niet kan lezen. Zijn eigen groei naar volwassenheid speelt een grote rol, mede door zijn worsteling met zijn homosexualiteit.

Uit een recensie van Bol.com: In Op aarde komen verschillende problematieken aan bod: oorlog, trauma, PTSS, verslaving, gezinsgeweld, integratie, ras, immigratie,… Dit alles op een meeslepende, vaak poëtische manier verteld, doordrenkt van een zwart en een gouden randje. Deze brief gaat over op zoek zijn naar een manier van leven, overleven. Je eigen weg zoeken (al schrijvend en al levend) en vinden, uitzoeken wat je gelukkig maakt, wat bij je past en hoe je de verschillende werelden waarin je je beweegt met elkaar kan verbinden. Op een manier die maakt dat er liefde, geluk kan bestaan zonder geweld en pijn. Iets waar we allemaal naar op zoek zijn.