Dit romandebuut van Ocean Wong lazen we met de leesgroep. Ik las nooit echt lang achter elkaar door, dus met veel onderbrekingen. Dat gaf ik er de schuld van, dat ik niet goed in het boek kwam. De recensies zijn lovend en de thematiek kon me ook boeien en toch was ik niet laaiend enthousiast. In het begin van het boek was ik onder de indruk van de dichterlijke manier van schrijven. Ocean gebruikt prachtige taal, maar gaande weg ging het me tegenstaan. Het werd een beetje veel. Maar in de leesgroep, waar meer mensen gelijksoortige ervaring hadden als ik, gaf men ook als oorzaak, dat de schrijver veel verhaallijnen door elkaar laat lopen, het ene moment speelt in het leven van de schrijver (Hondje) nu, dan zijn we weer ver terug in de tijd dat zijn grootouders in Vietnam woonden. Dat was af en toe verwarrend.

Maar afijn, het is een knap boek van deze 28 jarige schrijver/dichter, opgegroeid in een Vietnamese cultuur, met familie, die kamt met de trauma’s van de Vietnamoorlog. Het is in feite een brief aan zijn moeder, die niet kan lezen. Zijn eigen groei naar volwassenheid speelt een grote rol, mede door zijn worsteling met zijn homosexualiteit.
Uit een recensie van Bol.com: In Op aarde komen verschillende problematieken aan bod: oorlog, trauma, PTSS, verslaving, gezinsgeweld, integratie, ras, immigratie,… Dit alles op een meeslepende, vaak poëtische manier verteld, doordrenkt van een zwart en een gouden randje. Deze brief gaat over op zoek zijn naar een manier van leven, overleven. Je eigen weg zoeken (al schrijvend en al levend) en vinden, uitzoeken wat je gelukkig maakt, wat bij je past en hoe je de verschillende werelden waarin je je beweegt met elkaar kan verbinden. Op een manier die maakt dat er liefde, geluk kan bestaan zonder geweld en pijn. Iets waar we allemaal naar op zoek zijn.
Ik heb dat ook weleesn: boeken waar iedereen laaien over is een waar ik van denk…mwah.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb onlangs een interview met de schrijver gezien en was onder de indruk. Maar iedereen leest anders hè. Mijn enthousiasme komt ook niet altijd overeen met lovende recensies.
LikeGeliked door 1 persoon
lijkt me geen boek wat ik zou meenemen om te lezen.
LikeGeliked door 1 persoon
ik ben nog erger, ik lees nooit fictie, mijn eigen leven is al boeiend genoeg en dan de tijdschriften en kranten nog, veulsteveul allemaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb over het boek gelezen en daar laat ik het denk ik maar bij
LikeGeliked door 1 persoon
uitzondering voor de biografie van Bernhard, door Annejet van Zijl. Een ware schelmenroman, maar zorgvuldig gedocumenteerd. De schelm heeft flair en charme, en dat is nou net wat ontbreekt bij de vunzige prins Andrew. Als er ooit iemand een biografie aan hem wijdt zal ik die niet lezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Sjanne,
als ik jou zo lees denk ik niet dat ik het ga lezen.
Ik kan me al lezend al zo slecht concentreren… het moet echt heel goed geschreven zijn wil ik “page-turnen”…
Groetjes!
Marlou
LikeGeliked door 1 persoon
Recensies zijn vaak té veelbelovend.
LikeGeliked door 1 persoon