Ik zag het liggen bij Scheltema en begon erin te lezen, dit schattige kleine boekje van Tommy Wieringa. Je hebt het met een paar uurtjes uit. Het zijn korte verhalen, over het leven als schrijver en de invloed van het vaderschap daarop. Ook pure observaties en beschouwingen over zijn beide dochtertjes. Die laatsten waren de reden, dat ik mezelf dit boekje cadeau gaf met Kerst. Herkenbare plekken, waar sommige verhalen spelen. Ik werkte op dezelfde school, waar Tommy’s dochtertjes opzaten. Het leek me een leuk cadeautje voor mezelf. En dat was het. Tommy Wieringa heeft in de verhalen op sublieme manier geschreven over zijn kinderen, hun ongekunstelde pure kind zijn. Met het besef en de vraag, wanneer is dat voorbij.

Op de achterflap staat dit: Op een vrijdagmorgen vroeg in de mooiste maand van het jaar werd Tommy Wieringa voor de tweede keer vader. De geboorte van zijn dochters veranderde alles: zijn kijk op de wereld, zijn
gevoel van geluk. Bij de geboorte van een kind dien je in de
eerste plaats man en vader te zijn, heet het, maar toen hij zichzelf
de volgende ochtend om zes uur weer achter zijn werktafel
vond, ontdekte hij dat hij altijd schrijver blijft. “Niet uit plichtsbesef,
maar omdat ik wakker was en toch niks anders te doen
had.’ Het vaderschap brengt de schrijver prachtige observaties
en verhalen, en een nieuwe opdracht: “Kijk, kijk goed, zeg je
tegen jezelf, vergeet je drukte en het gewemel, straks is het
voorbij.’
Tommy Wieringa koos voor deze uitgave de mooiste verhalen
over zijn kinderen, een bron van onmetelijke liefde.