Het boek van Sebastiaan Chabot is bij DWDD enorm gepromoot. Sebastiaan Chabot (1989), die de prestigieuze master Creative Writing aan New York University volgde, kreeg een fijne quote van zijn leermeester Jonathan Safran Foer. Die noemt De slaap die geen uren kent een roman vol ‘verbeeldingskracht’. Aangezien Foer niet de eerste de beste is, was dat natuurlijk mooi meegenomen. Daardoor klonk alles veelbelovend en wilden wij als leesgroep wel eens kennis maken met deze debuut-roman.

Het boek is opgebouwd uit verschillende verhaallijnen. Een lijn, met lange titels, speelt rond 1950 in Reichsburg en gaat over een zekere Kuschfeld, zijn leven als nachtbewaker en zijn oorlogsverleden. De andere verhaallijn, waarvan de hoofdstukken zijn genummerd, gaat over een Haags gezin met 3 zonen. Dit gezin vertoont grote gelijkenis met de familie Chabot. Zij hebben een schilderij in de gang hangen van hun overgrootvader. Het schilderij wordt door de vader Karl niet van belang geacht, het hangt er maar. Vragen over de overgrootvader worden niet beantwoord. De oudste zoon uit het gezin vindt het schilderij angstaanjagend en op een dag verbrand hij het. Dan gaat vader op zoek naar het verleden van zijn vader en grootvader. Uiteindelijk komen de beide verhaallijnen uit bij het schilderij.

Zo lijkt het een interesant verhaal, maar ik vond het nog niet meevallen om dit boek te lezen. Er zijn zoveel open lijntjes, puzzelstukjes, waar nooit een antwoord op komt en het taalgebruik is zo bijzonder gemaakt, dat het mij té gekunsteld overkomt. Je moet er van houden, dat doe ik niet. Maar ik besef, dat dit de debuutroman is van Sebastiaan Chabot dus ik moet hem het voordeel van de twijfel geven. Hij kan van zijn fouten leren en wie weet hoe goed hij dan nog kan worden als schrijver of misschien wel als dichter.